Er moest nog een tweede dag worden geluisterd, want gister viel ie me een beetje tegen. En dat kan gewoon niet kloppen! Afgeleid door die saaie Champions League-finale zeker. Met Runnin' With The Devil is helemaal niks mis, en dat is zacht uitgedrukt. Perfecte popsong. Beste regel qua lyric en ook qua vocal: I found the simple life, ain't so simple. Alle oerkreetjes zijn ook fantastisch, maar de echte killers zijn die paar reeksjes drum & hi-hats op elkaar aan 't end. Tsjing, tsjing, tsjing, tsjing. Eruption is vermakelijk, vetste stuk is het spacy opstijg-gedeelte vanaf 0.58. Maar dan! You Really Got Me! Wat de fuck doet dit hier!? Helemaal geen onaardige versie, maar ik werd meteen chagrijnig. Een cover kan best, maar zoiets bekends en ook zo overbodig. Wat een drama. Gelukkig is er dan nog Ain't Talkin' 'Bout Love, ik vergeet al-tijd dat dit die Apollo 440-riff is en dat die dus van Van Halen is. Hij is lekkerrr. Superopening ook van David Lee Roth, hij had zelfs nog wat luider in de mix mogen zitten, op dat moment. I heard the news lady! De break mag er ook wezen.. I been to the edge and there I stood and looked down! Ietwat tekenend, eerste paar seconden in de lekker up-tempo riff van I'm The One denk ik: he gelukkig, Onvermijdelijk. Maar dan zwabbert 't nummer wat uiteen, en nu zit ik in Jamie's Cryin' middendip te denken. Alex Van Halen had er ook een hekel aan. Ik vind de koortjes wel leuk, dat wel. Niveau wordt weer opgekrikt met het agressieve duistere Atomic Punk. Just look around! Krassekras. Voor een solootje werd 't ook wel weer 'ns tijd. Feel Your Love Tonight is niet meer dan redelijk tot het magistrale tussenstukje waar 't refrein Beach Boys-achtig in een break wordt gezongen. Komt terecht drie keer langs, eerste keer is vanzelfsprekend 't verrassendst en dus 't leukst, alhoewel, de laatste mag er ook wezen met eenzelfde soort drumtrucje als in Runnin' With The Devil. Roth heeft haast soul in het refrein van Little Dreamer. Dat een cover ook goed uit kan pakken bewijst Ice Cream Man. Het moment dat er daar gerockt wordt. Cheesy en lollig en tof tegelijkertijd. (Ik krijg wel AC/DC-visioenen) B-b-b-b-baby! On Fire besluit 't album toch weer op een kleine down-note, maar ik verwachtte misschien teveel. Helft raak, helft mis, maar een plaat met Runnin' With The Devil moet je toch wel Onvermijdelijk noemen, al is 't op 't nippertje. Oeeehh yeah!
zondag 31 mei 2009
62. Van Halen - Van Halen
Er moest nog een tweede dag worden geluisterd, want gister viel ie me een beetje tegen. En dat kan gewoon niet kloppen! Afgeleid door die saaie Champions League-finale zeker. Met Runnin' With The Devil is helemaal niks mis, en dat is zacht uitgedrukt. Perfecte popsong. Beste regel qua lyric en ook qua vocal: I found the simple life, ain't so simple. Alle oerkreetjes zijn ook fantastisch, maar de echte killers zijn die paar reeksjes drum & hi-hats op elkaar aan 't end. Tsjing, tsjing, tsjing, tsjing. Eruption is vermakelijk, vetste stuk is het spacy opstijg-gedeelte vanaf 0.58. Maar dan! You Really Got Me! Wat de fuck doet dit hier!? Helemaal geen onaardige versie, maar ik werd meteen chagrijnig. Een cover kan best, maar zoiets bekends en ook zo overbodig. Wat een drama. Gelukkig is er dan nog Ain't Talkin' 'Bout Love, ik vergeet al-tijd dat dit die Apollo 440-riff is en dat die dus van Van Halen is. Hij is lekkerrr. Superopening ook van David Lee Roth, hij had zelfs nog wat luider in de mix mogen zitten, op dat moment. I heard the news lady! De break mag er ook wezen.. I been to the edge and there I stood and looked down! Ietwat tekenend, eerste paar seconden in de lekker up-tempo riff van I'm The One denk ik: he gelukkig, Onvermijdelijk. Maar dan zwabbert 't nummer wat uiteen, en nu zit ik in Jamie's Cryin' middendip te denken. Alex Van Halen had er ook een hekel aan. Ik vind de koortjes wel leuk, dat wel. Niveau wordt weer opgekrikt met het agressieve duistere Atomic Punk. Just look around! Krassekras. Voor een solootje werd 't ook wel weer 'ns tijd. Feel Your Love Tonight is niet meer dan redelijk tot het magistrale tussenstukje waar 't refrein Beach Boys-achtig in een break wordt gezongen. Komt terecht drie keer langs, eerste keer is vanzelfsprekend 't verrassendst en dus 't leukst, alhoewel, de laatste mag er ook wezen met eenzelfde soort drumtrucje als in Runnin' With The Devil. Roth heeft haast soul in het refrein van Little Dreamer. Dat een cover ook goed uit kan pakken bewijst Ice Cream Man. Het moment dat er daar gerockt wordt. Cheesy en lollig en tof tegelijkertijd. (Ik krijg wel AC/DC-visioenen) B-b-b-b-baby! On Fire besluit 't album toch weer op een kleine down-note, maar ik verwachtte misschien teveel. Helft raak, helft mis, maar een plaat met Runnin' With The Devil moet je toch wel Onvermijdelijk noemen, al is 't op 't nippertje. Oeeehh yeah!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik heb normaal de schurft aan covers, maar You Really Got Me kan me voornamelijk bekoren door de uitzinnige uitvoering, met als toppunt die kreetjes van DLR vanaf de break.
BeantwoordenVerwijderenEn Jamie's Cryin' ís gewoon kut. (Staat gelukkig als eerste nummer op kant B - gewoon kwestie van de naald goed plaatsen dus).
saaie CL-finale? gast.
BeantwoordenVerwijderenleuke blog trouwens.
thx! ja wie speelden er ook alweer.. Barca had de zaakjes toch wel wat al te snel onder controle vond ik.
BeantwoordenVerwijderenWordt er geen metal meer geluisterd?
BeantwoordenVerwijderenDat is het nadeel van Black Sabbath gehoord hebben: de rest is allemaal bijzaak.
even een maandje of wat pauze he vorig jaar ook gedaan, werkt goed om de batterij op te laden. bovendien was ik sowieso niet van plan dit weblog zeg maar al doende up te daten, af en toe even een hele zwik erop. (als ik weer begin zal 't in de Subs-draad te merken zijn)
BeantwoordenVerwijderen