57. Vader - Litany

Hakkûh! Hmm, die (dus bijna elektronisch aandoende) kickdrum is wel iets te prominent, hier in opener Wings. Hoorde ik daar nou een speech synthesizer? Dit heeft wel industrial-trekjes. Interessante bandgeschiedenis trouwens. Sowieso sinds 1983 bestaan en in 2000 met dit Litany pas aan je vierde album toe zijn. Maar van de '83 line-up is alleen de zanger nog over en anno 2008 laat deze Piotr Winogwat zich vergezellen door drie kakelverse bandleden. (Dit is een verdomd omslachtige manier om te zeggen dat 't eigenlijk een solo-project is, bedenk ik me) Zit nu bij Xeper en die bass heavy kickdrum wordt bijna belachelijk. Zelf maar wat sleutelen aan de equalizer, zo drownt ie alles, wat een onzin. Zo da's al stukken beter. Kunnen we die riffs ook een beetje horen. Nu heeft 't ook zin om het volume op te schroeven. Rrrrriot! Titeltrack Litany brengt wat vingervlugheid, maar net als in Xeper vergeten ze om na het (pseudo) laatste akkoord, nog wat akkoorden te spelen. Nadat de drums zijn weggevallen. Jammer. Cold Demons heeft dan eindelijk wel wat redelijk breaks. (En een heel lullig snaretje maar dat zou dan wel weer aan mijn nieuwe eq kenne liggen) Wel een van de betere nummers hoe dan ook. Als twee van de betere tracks op zo'n bruut album naar elkaar zitten, vertrouw ik 't niet zo. Mijn oren dan hè. Ze zullen wel net effe goed ingetuned zijn. The Calling is een mash-mash-mash bruut zwaardgevecht. Gelukkig daarna houdt het ook wel op, nog wel wat pogingen tot riffs, maar geen echt goeie, en te vaak van die razendsnelle na-na-naa-na progressies. De opening van The Final Massacre moet nog wel even uitgelicht worden. Ik geloof het enige nummer dat iets van een opbouw heeft en niet gewoon "gaat".