62. Van Halen - Van Halen

Er moest nog een tweede dag worden geluisterd, want gister viel ie me een beetje tegen. En dat kan gewoon niet kloppen! Afgeleid door die saaie Champions League-finale zeker. Met Runnin' With The Devil is helemaal niks mis, en dat is zacht uitgedrukt. Perfecte popsong. Beste regel qua lyric en ook qua vocal: I found the simple life, ain't so simple. Alle oerkreetjes zijn ook fantastisch, maar de echte killers zijn die paar reeksjes drum & hi-hats op elkaar aan 't end. Tsjing, tsjing, tsjing, tsjing. Eruption is vermakelijk, vetste stuk is het spacy opstijg-gedeelte vanaf 0.58. Maar dan! You Really Got Me! Wat de fuck doet dit hier!? Helemaal geen onaardige versie, maar ik werd meteen chagrijnig. Een cover kan best, maar zoiets bekends en ook zo overbodig. Wat een drama. Gelukkig is er dan nog Ain't Talkin' 'Bout Love, ik vergeet al-tijd dat dit die Apollo 440-riff is en dat die dus van Van Halen is. Hij is lekkerrr. Superopening ook van David Lee Roth, hij had zelfs nog wat luider in de mix mogen zitten, op dat moment. I heard the news lady! De break mag er ook wezen.. I been to the edge and there I stood and looked down! Ietwat tekenend, eerste paar seconden in de lekker up-tempo riff van I'm The One denk ik: he gelukkig, Onvermijdelijk. Maar dan zwabbert 't nummer wat uiteen, en nu zit ik in Jamie's Cryin' middendip te denken. Alex Van Halen had er ook een hekel aan. Ik vind de koortjes wel leuk, dat wel. Niveau wordt weer opgekrikt met het agressieve duistere Atomic Punk. Just look around! Krassekras. Voor een solootje werd 't ook wel weer 'ns tijd. Feel Your Love Tonight is niet meer dan redelijk tot het magistrale tussenstukje waar 't refrein Beach Boys-achtig in een break wordt gezongen. Komt terecht drie keer langs, eerste keer is vanzelfsprekend 't verrassendst en dus 't leukst, alhoewel, de laatste mag er ook wezen met eenzelfde soort drumtrucje als in Runnin' With The Devil. Roth heeft haast soul in het refrein van Little Dreamer. Dat een cover ook goed uit kan pakken bewijst Ice Cream Man. Het moment dat er daar gerockt wordt. Cheesy en lollig en tof tegelijkertijd. (Ik krijg wel AC/DC-visioenen) B-b-b-b-baby! On Fire besluit 't album toch weer op een kleine down-note, maar ik verwachtte misschien teveel. Helft raak, helft mis, maar een plaat met Runnin' With The Devil moet je toch wel Onvermijdelijk noemen, al is 't op 't nippertje. Oeeehh yeah!

61. Trouble - Manic Frustration

En geen Manic Depression zoals collega Hiram 'm oorspronkelijk tipte. Het is noch een frustrerende noch een depressieve plaat. Zoekt de randen van de metal op, wat toch vaak helpt. (Voor mij, oei en foei!) Alhoewel, in dit geval begint 't als een potje stonerrock en als ik ergens een hekel aan heb is 't die nep-blues voor opgepompte houthakkers. Wolfmother pff. Ik word enthousiast bij The Sleeper, tempo net effe hoger en een The Scene-achtig (jawel) gitaargeluid. Iedereen is van de Wereld! (En daarna wel weer gewoon die stonerrock hoor, maar de knop is gewoon om vanaf dat moment) Rain de tearjerker-ballade van dienst mag er ook wezen. De zanger probeert een croon: Baby, rain must faaaall. Solotijd! De hit van de plaat is het daaropvolgende, wat psychedelische Tragedy, met trippy kortstondige breaks. Trip to the other side. Vette riff ook, anders hadden de breaks nooit gewerkt natuurlijk, ik meen een akoestische gitaar te horen kraken die 'm ook meespeelt, hoe het ook zit, het geluid is in elk geval top. Het drievoudige combo van de plaat wordt afgesloten met het alle eerdere kunstjes combinerende, uitstekende Memory's Garden. Traveled along so many roads. Damn waar lijkt dat nou op? Beste solo's van de plaat ook. En dan schiet de knop ineens weer terug (ik ging net Onvermijdelijk denken) want Manic Frustration is me te afgezaagd (het bos gaat om) en geeft als het ware de voorzet tot Hello Strawberry Skies, het absolute zap-moment van de plaat. Vreemde eend in de bijt (en het slotnummer) Breathe is dan weer wel best tof.

60. Savatage - Hall Of The Mountain King

Gisteren tipte Nocto Octurno (ofzoiets) van Darkthrone in het StuBru-programma Whiplash de band Omen, en dat sluit hier eigenlijk best mooi op aan, al is Omen wat harder. De vaste volgers konden al uittekenen dat ik Savatage goed ging vinden. Ga maar na: jaren '80, Amerikaans, high pitched zang, veel (snelle) gitaarsolo's en algeheel melodieus op die cheesy proggy wijze. (Het intro van Beyond The Doors Of Dark, wow!) Strange Wings knalt er ook weer lekker fout in. She *ahhhh* is a native of the stormy skies. (Het lage register doet ie ook goed) God, dit wordt nu wel Europe-achtig, maar ok. Marcheer-zwaai met vlaggen-break, lekkerrrr. En dan die riff terugbrengen. Volgens het boekje. Oh, nu dikke minpunten, ruffneck rules the hardcore scene, denk ik dan toch altijd. (Grieg dus, Malmsteen deed 't toch leuker met z'n Albinoni) Het "hoo hoo hoo"-achtergrondkoortje klinkt wel Lord of the Rings-achtig. Legers die aan de poorten van de mountain king in Mordor staan te rammelen. Ofzo. Madness reeeeeeign moehahahah. Fuck, de uitstekende gitarist, die hier in Apollo 440-bigbeat riffs grossiert is dood... Op de pagina van broertjelief de zanger lees ik dat nog 'ns een single met de worstelaars van WWF maakte. Zitten zeker wat goeie "enter the ring"-muziekjes bij. Een plaat op 't randje van Onvermijdelijk en da's wel genoeg om dat stempel te krijgen. Voor veertig minuten duurt ie gevoelsmatig wat lang, maar soit.

59. Entombed - Left Hand Path

Knalt er meteen krachtig in met de titeltrack. Sprankelende hi-fi distortion, een paar goeie heldere gitaarsolo's en een lekker cheesy horror-themaatje op synths. Alleen de fade-out is een beetje jammer. (Fade-outs kunnen best, maar in metal zijn ze slap verdilleme!) Om maar weer 'ns een generalisatie eruit te gooien: in Drowned gaat het tempo omhoog en dan vind ik 't meteen minder, het moet me niet te snel gaan. (Euh, da's hetzelfde) Dat ergert me me met name in combi met vocalen, instrumentale snelle stukken (ook aanwezig in Drowned) zijn dan weer wel stoer. Het lijkt erop dat man's grunt die in de eerste paar nummers nog gematigd was, met de song dieper en woester wordt. Woef! Vooral But Life Goes On is bruut (in een betere manier dan die ervoor, want wel een stand-out) Toch is een openingsriff als in Bitter Loss me liever, meer stijl, bovendien ademt 't nummer wat meer, met een rare "holler" in 't midden en.. solo's! (Een kortstondig bizar effectje op de bas is ook leuk) Samen met de opener het beste nummer. Het helpt ook echt om weer even in de metalzone te komen, werkt nog door in Morbid Devourment en daarna is 't wel klaar voor mij. Maar dan waren er nog bonustracks! Carnal Leftovers valt niet uit de toon qua niveau.. Premature Autopsy (geniale titel) is echt sme-rig. Grunt gedubbeld met een vocoder of iets. Extreem goor op een of andere manier.Een late highlight.

58. S.O.D. - Speak English Or Die

Misschien nog wel leuker dan Anthrax. Crossover van metal en punk bevalt me kennelijk. (Zie Suicidal Tendencies) Dit is een plaatje voor Jay & Silent Bob of Randall uit Clerks. Gewoon 'n beetje zieken. Maar muzikaal helemaal niet slecht: leuke distorted baslijn bijvoorbeeld in Speak English Or Die en 'n goeie riff in Untitled Forces. (Biertje in de hand en meebrullen maar) Ook leuk hoe/dat/als ie Charlie roept wanneer de drummer (!) een gitaarsolo inzet. Te kort eigenlijk, zowel solo als nummer an sich. Chromatic Death heeft een mooi Daft Punk-vingervlug dingetje. Lololol gekrijs in Pre-Menstrual Princess Blues: Oh God, it's stained through, onto my new dress, Goddamnit why'd this have to happen now? I can't go out like this!I look like I've been shot! Van Pussy Whipped and Fist Banging Maria (oh wacht het is MaNia) ga ik de teksten maar niet opzoeken. Aan 't slot doen ze nog effe zes nummers in drie minuten. Fuck the Middle East they raise our oil prices! Geen idee waarover Douche Crew gaat, maar vraag me af of ze op de plaat nog andere metal-bands hebben proberen te beledigen. (Ze kregen wel een paar respons-nummers en haters op hun dak) Toch geloof ik niet dat ze a la gangstarap namen noemen en Metallica eens goed dissen. Helaas. Oh wacht vergeet ik Jimi. The Ballad of Jimi Hendrix... You're dead!

57. Vader - Litany

Hakkûh! Hmm, die (dus bijna elektronisch aandoende) kickdrum is wel iets te prominent, hier in opener Wings. Hoorde ik daar nou een speech synthesizer? Dit heeft wel industrial-trekjes. Interessante bandgeschiedenis trouwens. Sowieso sinds 1983 bestaan en in 2000 met dit Litany pas aan je vierde album toe zijn. Maar van de '83 line-up is alleen de zanger nog over en anno 2008 laat deze Piotr Winogwat zich vergezellen door drie kakelverse bandleden. (Dit is een verdomd omslachtige manier om te zeggen dat 't eigenlijk een solo-project is, bedenk ik me) Zit nu bij Xeper en die bass heavy kickdrum wordt bijna belachelijk. Zelf maar wat sleutelen aan de equalizer, zo drownt ie alles, wat een onzin. Zo da's al stukken beter. Kunnen we die riffs ook een beetje horen. Nu heeft 't ook zin om het volume op te schroeven. Rrrrriot! Titeltrack Litany brengt wat vingervlugheid, maar net als in Xeper vergeten ze om na het (pseudo) laatste akkoord, nog wat akkoorden te spelen. Nadat de drums zijn weggevallen. Jammer. Cold Demons heeft dan eindelijk wel wat redelijk breaks. (En een heel lullig snaretje maar dat zou dan wel weer aan mijn nieuwe eq kenne liggen) Wel een van de betere nummers hoe dan ook. Als twee van de betere tracks op zo'n bruut album naar elkaar zitten, vertrouw ik 't niet zo. Mijn oren dan hè. Ze zullen wel net effe goed ingetuned zijn. The Calling is een mash-mash-mash bruut zwaardgevecht. Gelukkig daarna houdt het ook wel op, nog wel wat pogingen tot riffs, maar geen echt goeie, en te vaak van die razendsnelle na-na-naa-na progressies. De opening van The Final Massacre moet nog wel even uitgelicht worden. Ik geloof het enige nummer dat iets van een opbouw heeft en niet gewoon "gaat".

56. Anthrax - Spreading The Disease

Heb sterk 't gevoel dat ik dit eigenlijk goed zou moeten vinden, in mijn straatje ten slotte, maar neuh. Zou ook wel kunnen profiteren van een remaster want deze plaat uit mijn geboortejaar klinkt nogal vlakjes, schril. (Zeker in 't begin, 't zal wel wennen) Het begin leek me sowieso zwak, het wordt pas aardig bij het driedubbele combo Madhouse (bruutste track, dit is geen betonplaat, beetje wattig zelfs) en Stand Or Fall daarna, die nog wat beter is. En dan to top it off (of whatever) The Enemy, het (altijd lekkere) melodrama-momentje. Rustige opbouw in fasen, ben ik ook voor in metal. (Eerst door wat instrumentale passages!) Armed And Dangerous is niet om aan te horen, daarna gelukkig nog één krentje: Medusa. Gung-Ho begint vet (Vietnam? Fight! Fight! Fight!) maar is ook wat potsierlijk en gewoon (te) grappig (Gung-Ho, gitaar gilt, repeat) Wat krijgen we nou? Is dit het Amerikaanse volkslied of iets anders dubieus? Hoe het nummer net daarvoor in elkaar stort is wel master, nu gaan ze op de dronken toer, wel 'n leuk einde eigenlijk.

55. King's X - Dogman

Wist eigenlijk wel dat ie goed zou worden. Las vooraf al dat de zanger een Afro-American zwaar christelijk laat uit de kast-komertje is. Vinden die blackmetal-Noren niet leuk! Dit zit in de hoek van ARK. (Andere Noren) Wel iets meer (as in "teveel") grunge. Krijg je in de jaren '90 en met Eddie Vedder als fan. In mijn oorspronkelijke tracklist zat Sunshine Rain er niet bij. Zit 'm nu te luisteren, blij dat ik 'm nog hoor, hoort wel tot de vijf beste. Even kijken wat waren de andere krenten... De opener en titeltrack: Sleazy, southern, fel. Pretend heeft een leuke jangly gitaarpartij. Flies And Blue Skies is mijn favoriet. Tranentrek-ballade. Mooie meerstemmigheid, maar ook de beste main vocal van onze bassist/zanger/etc. Tweede keuze is Fool You, lekker wahwah-effectje (ofzo) op de bas. Grootste pophit van de plaat. Dat was het wel. Rond Pillow begint 't erg te sloffen. Had met Cigarettes (beste gitaren!) kunnen eindigen. Lekker plaatje.

54. Anaal Nathrakh - Eschaton

Between Shit And Piss We Are Born! Gezellie en een van de meest catchy nummers van de plaat. Komt naast een zekere helderheid, heb zin om 't lucide te noemen, ook door de poppy melodieën, 't heeft ook wel wat Rammsteinerigs. Wat me in elk geval voor Anaal Nathrakh inneemt is dat ze enkel en alleen een studio-band zijn. (Ok met na jaren van alba wat uitzonderingen, maar toch in essentie!) Waarom dit ook nog live proberen te reproduceren, wordt het helemaal een brij. Wacht, het is ook niet meer dan een duo natuurlijk met één luie gozer die alleen "zingt" en Kenney die al het andere voor z'n rekening neemt. (Ergens vind ik 't dan weer jammer dat dan ie niet ook nog zingt) Meestal staan alle meters gewoon in 't rood. (Timewave Zero! We naderen de eindtijd 2012, waar blijven de Ruiters?) Bijna breakcore en dan toch weer zo'n vervreemdend "normaal" refreintje erin gooien, wat bijna verzuipt in de noise. De kortstondige stops in The Destroying Angel zijn pure agressie, juist in die pauzes. De gitaarsolo in The Yellow King komt helaas rijkelijk laat en duurt ook nog maar acht maten. Jammer, jammer. When The Lion Devours Both Dragon And Child is het meest Noors. De variatie is zo eigenlijk best aangenaam (ook in ritmes) maar Eschaton heeft een moddervette laag fuzz die 'm lastig te verteren maakt. Tussen haakjes is het vuist in de lucht-refreintje in datzelfde Dragon net wat te hobbiterig, ook door 't contrast met de gebromde rochel in de coupletten). In Regression To The Mean (finally the end!) gaat heel toepasselijk een soort luchtalarm af. (De vervormde electronische kickdrum in 't intro is wel een fijne verrassing)

53. Emperor - In The Nightside Eclipse

Ha, die biografie is weer 'n goudmijn: "Tchort and Faust were also imprisoned at this time, Ihsahn was the only remaining bandmember outside prison, and Emperor didn't release another album in three years." Cracks me up. Goed, Noorse blackmetal dus. Stem als een konijn slash Gollem in doodsstrijd of gewoon krolse kat. Ik zou zo'n plaat per kwartier moeten luisteren eigenlijk. Wel een zeer goeie drummer (op dat moment met bloed aan z'n handen, vraag me af hoe ie zich voelde, ach een homo doodsteken dat telt ook eigenlijk niet) Heel veel van die keyboard-koor-samples. Heb ik een pleurishekel an. (Ik pleit voor een heropname met een echt koor, liefst gigantisch Wagneriaans) De hele boel werd opgenomen in een Edvard Grieg Memorial gebouw. (Een kerk ofzo!?) Goeie reverb in elk geval, de duistere/unieke/Middeleeuwse sfeer is niet te ontkennen en werkt ook echt goed. Check bijvoorbeeld zo rond minuut 1 van Cosmic Keys, het koortje stijgt op en de drums rinkelen, best magisch eigenlijk, rond 1.45 gaat het dan meer in de spookhuis op kermis-versnelling, da's minder. I Am The Black Wizards (schijnbaar hun bekendste nummer, mooie titel ook) heeft een paar zeer fraaie akkoorden: toch weer die koor-keyboards, ik moet zeggen gedurende de plaat went 't wel. Van de brute tracks vind ik trouwens Towards The Pantheon het best. Dacht dat ik er wel zo'n beetje klaar mee was, maar nu begint er in Inno A Satana iemand "clean" mee te zingen. Leuk. (Had dat niet de hele tijd gekund?)

52. Immortal - Sons Of Northern Darkness

Je hoort toch ogenblikkelijk dat dit van nú is. (Nou ja.. 2002) Deze gasten spelen al dan niet computergeholpen zoveel strakker dan die jaren '80 klassiekers. (Erg cleane plaat sowieso) Dit blaast! Cijfermatig zie ik meteen dat de tweede helft pittig wordt met al die 7-8 minuten nummers. (Within the Dark Wind is het zwakst) Sowieso gevalletje van frontloading. De titeltrack, ach zeg maar de eerste drie zijn de hoogtepunten. Demonium, het vierde nummer, is kort en wicked, maar wat minder, daarvóór gaat de fik er zeker in. Prima vocalist hebben ze hiero. Valt lekker samen met de muziek, soms bijna Duits blaffend/rappend. Ik zie 'm bij gigs wel met 'n megafoon schreeuwen. (Zal ie niet doen) Antarctica valt op door het cheesy poolwind-intro, synths, mwah hebben ze niet nodig. Ondertussen scande ik de Wiki-Black Metal-pagina en werd 'n beetje iebel van de beruchte hoes waarop ene "Death" (leuk!) hersens uit een zelfgecreëerd gat ligt te lekken. (Weer wel cool is het verhaal dat die man zijn kleren weken voor een gig begroef, en ze dan aandeed, de geur van rotting!) Goed, on-topic: enige wat ik hierop kan aanmerken is het vooral groove is en geen melodie, ze spelen de hele tijd die typische (black?) metal-akkoorden, beetje dissonant pentatonisch whatever, niet echt open in elk geval. (Ja wat wil je...)

51. Repulsion - Horrified

Aha! Grinden. Dat was nog niet langsgekomen. Enige grindcoreplaat die ik ooit beluisterd heb was iets van Nasum. Was nog best goed en bij vlagen zelfs melodieus. Horrified valt vooral op door briljante distortion. (Driven To Insanity bijvoorbeeld of de titeltrack) Tastbaar! :) In 't begin van de titeltrack zitten ze in zo'n waanzinnig goeie loop, voor, like, three seconds, haha. 3,4,9,10 was de code die ik daarvoor had onthouden. Het lijkt wel of ze steeds radicaler gaan gedurende de plaat. Six Feet Under, Jezus, dit is gewoon totale waanzin. Daar kan ik 't echt niet meer bij houden. (Tijdens Bodily Dismemberment schuif ik het volume toch maar weer een tikkie omhoog, vrij groovy voor hun doen) Allmusic zegt heel mooi: "variety probably wasn't high on the band's list of priorities" (Toch 4 sterren) Schiet me wel door 't hoofd dat ik deze muziek beter zou vinden zonder de vocalen. Ze ergeren me niet, niet echt, maar je kunt je lastiger op de texturen concentreren of zo. Maggots In Your Coffin (het intro) vind ik daarvan een goed voorbeeld. (Ja ok, de vocalen zelf zijn ook een textuur) Maar goed. Black Breath is duidelijk de single.

50. Saxon - The Eagle Has Landed

Biker-metal voor de motormuizen onder ons. Vroem, vroem, patchje op 't jekkie. Saxon! Saxon! Saxon! Live-plaatje. Die knakker kent (zo lijkt 't in eerste helft) maar één regel om 't publiek op te jutten: "hey you're not getting tired are you?" Publieksparticipatie wil (dan) ook niet echt lukken. In het (toch doodsimpele) Strong Arm Of The Law zwijgt het publiek nadat Biff Byford toch 'n paar keer "sing it" heeft gezegd. Doodsimpel is verder maar goed ook in deze stijl, we zouden niet anders willen! Heavy Metal Thunder (mooie titel) is wel de furieuze anthem die 't ook moest wezen. Wheels Of Steel is bijna Golden Earring of zo. Nee toch wat anders: Nooo.. Time.. For.. Hmm. School's out for Summer! Van wie is dat?... Nou jaaa iedereen weet dat natuurlijk, dus het antwoord niet afgewacht: Alice Cooper. Daar lukt het Biff dan ook eindelijk. Het publiek zingt! "That's better". Never Surrender klinkt als een bigbeat-riff van Apollo 440. En gelukkig gaat het (relatief lage) tempo zo af en toe ook nog even omhoog, bijvoorbeeld in m'n favoriet 20.000 Ft en het pittige slot Fire On The Sky/Machine Gun dat ook nog wat behoorlijk lelijk dubbelloops gitaarwerk brengt, ik wou zeggen te weinig solo's, maar misschien toch maar beter zo.

49. Dark Angel - Leave Scars

Betonmolen-metal, Allmusic heeft het over 'n gebrek aan melodie en ik kan ze geen ongelijk geven. Opening doet me niks, we worden pas wakker bij twee langere tracks. No One Answers is een mega-epos met de beste riff van de plaat en de lekkerste breaks. Het instrumentale Cauterization, hypnotiserend. (Al zeg ik dat te vaak) Had nog wel even door mogen malen, richting 't eind komt er nog een interessante spooky sample bij. Immigrant Song is dan weer absoluut kloterig en 't dieptepunt. (Led Zeppelin cover, I know) The Promise Of Agony begint ook niet onaardig maar het lijkt wel of de plaat daar wat zompiger wordt. De vocalen zijn wel lekker lo-fi hier al vind ik hoe ie "agony" roept een beetje bespottelijk, pas tegen 't eind gaat ie 't veel beter, met wat kracht, met wat diepte, met wat gruis zingen. Drummer heeft er trouwens ook zin in en doet een, toegegeven vrij kort, Caesar Zuiderwijkje. Met de titeltrack geloof ik 't wel. (Blijven hier de twee als eerst uitgelichte nummers als de semi-onvermijdelijke staan)

48. Kreator - Pleasure To Kill

Zat laatst met het hautaine aura van een kenner een interviewtje met Limburgse trashers Legion Of The Damned te lezen zegt die gozer dat ze vooral beïnvloed zijn door twee legendarische bands: Slayer (check!) en.. Kreator. Gloeiende gloeiende! Maar goed, hier zijn ze al. Het Choir Of The Damned-intro is extended op deze reissue, jammer, want ik vermoed dat het oorspronkelijk eindigde bij de gong, nu krijgen we nog een stukkie akoestische gitaar, iets té . Daarna gaat 't wel los natuurlijk. Gruwelijk kutte productie, het went wel, maar in Ripping Corpse denk ik eerst: wat een slappe drummer, maar dat zal ie niet verdienen. Het is meer de productie die zijn hi-hat-werk doet schuddebuiken. Death Is Your Saviour is al een stuk beter. Zanger heeft wel 'n iel stemmetje, word er niet bang van. Oh wacht, het zijn er twee. Mille en Jürgen, waarvan grappig genoeg Mille, als Italo-immigrant, een zwaarder Duits accent heeft, je moet 'm plezjar toe kil horen zeggen. (Kut, terwijl ik dit zit te tikken heeft AZ h1-0 gemaakt, niets van gemerkt/gehoord) Riot Of Violence heeft 't sterkste begin tot nu toe. A man lies in the corner covered with blad! Wat of vallens! Wel goeie, pittige (bijna a-melodieuze) gitaren en een fraaie "break", niet eens in 't midden, maar, hop, aan 't end. Carrion is ook een van de betere. Spetterend begin, verzandt dan in zompige gitaarpartijen, maar komt er weer uit rond de 2.5e minuut met een stevig instrumentaal hakkend gedeelte. Ze komen eigenlijk nu pas op stoom. (NAC begint ook beter te spelen) Command Of The Blade is ook aardig, Amerikaans. Als ik ze nou toch allemaal behandel, het lange The Pestilence vond ik erg vervelend, dippie. Met Under The Guillotine geloof ik 't verder wel weer.

47. Queensrÿche - Operation: Mindcrime

Totaal anders dan ik had verwacht. Of Queensrÿche was een loeiharde Ministry-achtige industrial metal-act. Of iets vrolijks punkies. Maar goed, dit is Meatloafiaanse bombast met Guns & Roses-vocalen. Mooi die ambities, bromt opa. (Zou het niet leuk zijn geweest als Chinese Democracy een conceptplaat was, had ie wel de lengte voor) Het sci-fi verhaaltje hier is ook zo gek nog niet, althans in samenvatting op Wikipedia, maar ben nooit zo'n tekstletter dus whatever. Ik zal er zo nog wat goeie dingen over zeggen maar dit album breekt voor mij bij Suite Sister Mary (De 10 minuten durende key-track) daar ben ik 't gejengel van die gozer he-le-maal zat. Was echt een geniale plaat geweest als ie 'n beetje had kunnen doseren. Hij loeit maar door. Makes me wanna break stuff. Ineens vallen de teksten op en niet in positieve zin.. "We worden gebruikt als ratten in een experiment!" De laatste paar minuten herpakken ze zich (in die suite dus) nog wel trouwens. De hits (en wat voor hits!) staan op de eerste helft: Revolution Calling en vooral Speak, later heb je dan nog sterke I Don't Believe In Love, een fijne nightcruise op tempo in de jaren '80-auto-classic. Beste solo van de plaat ook, de eerste die opvalt eigenlijk. (Oh hier is er nog een in Eyes Of A Stranger, which reminds me: te weinig dubbelloops solowerk) Ondanks mijn gewoonte om juist bij goeie platen te gaan mopperen is Queensrÿche toch echt een van de ontdekkingen van dit project.

46. Iron Maiden - Iron Maiden

Het debuut dus. En de plaat met Iron Maiden op Iron Maiden van Iron Maiden. Leuk :) Deze (andere) zanger is net wat minder opvallend, wat eigenlijk wel zo aangenaam is. Dit zal wel weer een remaster zijn want 't knalt de speakers uit op cleane wijze. (Terwijl ik op Wikipedia iets lees over een punky geluid.. Que?) Dan moet de rest van Maiden's oeuvre wel babybilletjesglad zijn. Prowler is natuurlijk een kei van een opener. Remember Tomorrow: prima, Running Free vind ik 'n beetje een "bier in de hand"-nummer, minder. Phantom Of The Opera start gruwelijk, maar de solo's zijn prima. (Sleazy, southern?) Transylvania is mijn favoriet samen met Prowler. Maar het is veel cooler om Transylvania als favoriet te hebben, denk ik. Begin is nog wat koddig, maar dan die slams. Gitaren, gitaren. Fantastisch. (Al heeft 't ook nog wat Doorsig, ik kan er wel een orgeltje met bril bij horen) Strange World gaat nog even buitenaards met een Vangelis-ruimtevaartsolo. Zanglijn is wel vreselijk. Bij Sanctuary begint de aandacht wat te verslappen, maar op zich ook weer wel 'n leuke pubrocker, geinige samenzang. Charlot The Harlot vond ik de eerste luisterbeurt vreselijk, maar nu vind ik 'm wel lol. En dan natuurlijk de ultieme track: gitaarnekken in de lucht. Allright! Wat wil ie nou laten zien? Won't you come in my room, I want to show you all my .. warez? Wealth? Hm.

45. Testament - The Legacy

Titel klinkt als een greatest hits/best of.. En als ik Wikipedia moet geloven is 't ook het beste wat ze ooit maakten. Klinkt mij weer 'ns als Metallica in de oren. Ritmisch beter, melodisch minder. De zanger is trouwens heel cool. (Check!) Een ware indiaan! In het manische hoogtepunt Raging Waters zijn de ritmes zo hypnotiserend dat 't inderaad wel een wild totempaal-ritueeltje lijkt. (Maar verder is iedere wereldmuziek-invloed afwezig, alsof ie daar al niet imaginair is)

44. Psychotic Waltz - A Social Grace

Beetje pompeus, zit nu bij Spiral Tower en denk: kan 't af. En het begint nog prima. And The Devil Cried, Halo Of Thorns en Another Prophet Song zijn allemaal erg goed. Halo is mijn favoriet. Another Prophet is een goed voorbeeld van de "stukjes-metal" die ze maken: beetje chaos, heel prog, allerlei fases, sommigen goed en andere waardeloos. In 1 nummer. Ik weet niet of het een remaster is, of dat die prog-jongens gewoon hi-fi zijn, maar 't klinkt super, dat wel. Natuurlijk zijn alle sentimentele akoestische gitaar-stukken geweldig. (Intro van Only In A Dream, dat nog verdraaid stevig wordt daarna, onverwacht, maar wel een van de betere nummers op de tweede helft van de plaat) I Remember schijnt ook bekend te zijn en een dwarsfluit op een metal-plaat is zeldzaam inderdaad. (Jethro Tull rip-offs las ik op Musicmeter...)

43. Vicious Rumors - Digital Dictator

Sloganeske metal, poppy/glam. Lekker, volvet, alhoewel ik dit stijltje wel een beetje begin te kennen. (Het is wel toegankelijk dus ik klaag maar niet) Vocalen missen wat soul, geen Phil Lynott zeg maar, de middendip op deze plaat is ook enorm. Intro Replicant is nog zo gaaf, evenzeer track 2 en 3. (2 is de titeltrack 3 is Minute To Kill) In een van die twee zat een mooie glitch. Klonk alsof het zo bedoeld was, maar ik denk toch gewoon een mp3-slippertje. (Of de wraak van de Digital Dictator) Goed, de middendip dan, de plaat zit dichtgeplempt, weinig ademruimte. The Boys are hot! I am in leather, skintight. Beter wordt het weer met de ultieme slogan. R.L.H. Rot Like Hell inderdaad, eindelijk ook weer 'ns een goeie melodieuze dubbel-solo. Condemned is ook uitstekend, een ander ritme en een goeie baslijn die te horen is. En je plaat afsluiten met een omgekeerde boodschap is très lollig.

42. Death Angel - Act III

Death Angel vs. Morbid Angel 10-0! Deze kapatulteert linea recta naar een van mijn favorieten in the bunch. Discontinued is ge-ni-aal (die drums! die riff!) en volgens mij houd ik niet eens van slap bass. A Room With A View is bizar! Beach Boys op een metal-plaat. Ik houd wel van cheesy ballades (er is er nog een) tussen harde riffs. Sehr gut gespeeld van die Filipino's. Enig minpuntje zijn de vocalen, ergens tussen zeikerig, Judas Priest (in 't begin?) en Metallica in. Boeit verder nauwelijks, zie, ik leer 't al. Ze razen maar door.

41. Nocturnus - The Key

Viel me tegen. Dacht dat ik ergens had gelezen dat het speed metal was. Is 't niet. Dit is vrij stevig, maar met keyboardjes, die voor 't merendeel bespottelijk klinken. Kloterige melodietjes ook. Wel aardig zijn Visions From Beyond the Grave (Derde track, op dat moment ben ik eindelijk wat gewend aan de doffige productie) en Andromeda Strain, waarin, toegegeven, de keyboards zulke foute riffs spelen dat 't eigenlijk toch wel weer leuk wordt. Grappig: de track Destroying The Manger, volgens Wikipedia controversieel (ik zou niet weten waarom en er wordt daar geen reden gegeven) heet bij mijn mp3's: Kill the Manager. :)

40. Cynic - Focus

And now for something completely different. Jazz metal dus. De band maakte deze plaat in 1993 en daarna pas in 2008 weer wat. (Viel dat tegen? Kan haast niet anders, eigenlijk jammer dat ze weer terugkeerden) Cynic heeft hier een beetje 't probleem dat eigenlijk alles in 't goede openingsnummer Veil Of Maya "gezegd" en duidelijk wordt. Je hoort de plus: het fretless, dus Pastoriaanse, dus goeie baswerk (check ook I'm But A Wave Too!) en de min, de m.i. vrij matige grunts. Ik lees hier dat de oorspronkelijke zanger stemproblemen had. Er moest (vast last-minute) 'n ander worden ingeschakeld, zouden ze nog in verleiding zijn gekomen om 't jaren later met de bedoelde vocalist nog eens op te nemen? Niet zo belangrijk verder, want Focus staat hoe dan ook wél vol sprankelende, soms bijna cheesy sentimentele melodieën, en, heel apart, een vocodertje. (Even gewaagd als Neil Young's Trans misschien wel) De vocoder is errug gaaf in t begin, maar al vrij snel voelt het stiekem toch wat als een identiek terugkerend trucje. (Er is trouwens ook nog een vrouw die af en toe wat meezingt, ze valt verder niet echt op eigenlijk)

39. Pestilence - Consuming Impulse

Ik begon de queeste een jaar geleden met de constatering dat metalplaten ontbraken in OOR's NL top nog wat. Dat bleek vervolgens volstrekt niet waar. (Nou ja) Inderdaad. Pestilence stond erin. :) Ik geloof niet met deze, terwijl dit toch, volgens Wikipedia dan, een van de beste death metal platen ooit is. (Maar goed dat kan iedereen wel geplaatst hebben)Van enig poldergevoel is in elk geval geen sprake, het accent valt met grunten ook niet zo op he.. En het niveau is inderdaad prima. Jammer dat het mooie twee minuten instrumentaaltje Proliferous Souls niet vloeiend overloopt in een keihard openende track. (Reduced To Ashes begint gewoon weer opnieuw op te bouwen) Dit zijn echt snelle jongens trouwens. En het is allemaal retestrak, geen zwabberende drums. Sommige nummers halen heel punky de drie minuten niet eens. (Process Of Suffocation is een van de hoogtepunten) En de sterke vocalist bláást.

38. Morbid Angel - Altars of Madness

Wat een beest. Ouwe Morbid Angel vs. nieuwe Morbid Angel 3-0!(Boven liep ik er ergens in vast) Geef mij maar deze liedjes over Satan. Remastered, dus daardoor zal 't geluid ook wel een stuk beter zijn dan wat je bij jaren '80 pioniersmetal verwacht. Allerbeste moment: het slot van Chapel of Ghouls. Niet het hardste maar toch het meest agressief, duister. Rond Damnation raak ik er wat uit. Eerste helft zitten nog wel meer krenten, goeie ritmische vocalen. Maze Of Torment is 't andere hoogtepunt.

37. Hellhammer - Apocalyptic Raids

Zwitsers in de metalen. Dat is wel het laatste wat je verwacht. Ze doen 't ook rustig an. Beetje te sloompjes zelfs af en toe. Sympathiek bandje wel, bestonden heel kort, schaamden zich (heel bescheiden) voor hun eigen output. (Waarmee ze vervolgens gewoon de boer opgingen bij labels/magazines) Hoogtepunt is vanzelfsprekend het negen minuten durende Triumph Of Death. Zanger doet zijn allerbeste stervende Jandek-imitatie, gitaarsolo lijkt wel iets wat St. Germain op zo'n hitjes samplede (BB King misschien) en daarna nog wat hoge kreetjes op z'n Axls. Vocalen theatraal en zonder schaamte, hij doet en probeert van alles, mooi.

36. Obituary - Cause of Death

Die grunt he :) De eerste (?) en meteen een van de indrukwekkendste. Ook leuk hoe ze 'n beetje klooien met effecten op de stem. Soms spuugt de man z'n woorden uit als een rapper, ben even kwijt waar, titeltrack geloof ik. Zeer geslaagd. Met het drumwerk is wat vreemds aan de hand, eerste helft kloterig, geluid slecht, zelfs de timing is niet super... Maar daarna trekt 't bij, laatste paar nummers hakt 't prima. Gitaren: ok, melodieus gezien niet echt interessant. Beste riff van de plaat op zeker in Dying.

35. Autopsy - Severed Survival

Kwam pas bij het openen van de mp3's erachter dat ik er kennelijk al een van Autopsy had geluisterd. Oei! In dat geval zeg ik duidelijk Severed Survival - Mental Funeral 1-0. Hier knort de bas lekker. (Hij kan zelfs een helikopter nadoen) (Wat betreft Mental Funeral was ik spiekend vooral onder de indruk van de drums, vallen me nu niet op, misschien een andere drummer) Gasping For Air is fantastisch, perfecte titel ook (en waarschijnlijk ook lyrics, ik kan ze niet volgen hoor) voor de grunt van de zanger. In Pagan Saviour geloof ik 't daarmee wel; het duidelijke klik-eruit-moment. "Ok! I'll do it! Bleeeegh!" (Critical Madness)

34. Prong - Beg To Differ

Band heette Prong Prong Prong in mijn mp3-tags..?! Doen een Metallicaatje. Heel droogjes, heel toegankelijk. Kun je rustig aan je grootmoe laten horen. De titeltrack doet er nog een commercieel schepje bovenop met, wat was de combi ook alweer, Run DMC en.. Aerosmith. Identiek. (Vocalen blijven Metallica en zit er een spoken word stukje in dat later door Nada Surf is geript voor Popular, ook qua akkoorden) Wel wat typerend voor deze plaat: ergens spotte ik een erg goeie track, het zou Onvermijdelijk kunnen worden, maar toen gingen de akkoorden een andere verkeerde kant op. (En nu kan ik 'm niet meer terugvinden...)

33. Voivod - Nothingface

Heej, da's bijna psychedelische indiepop! Als ik niet net in die Metal Headbanger's journey had gezien dat 't Fransen (of nee Quebekkies) zijn had ik ze wel voor Scandinavische hippies versleten. Raaare zang: is 't nou erg indie of erg punk, niet erg metal in elk geval, hele rare harmonieën (in mijn oren althans) en af en toe een haast vrolijke (?!?!) sfeer. Het klinkt eigenlijk verrassend modern, als Foals ofzo, die ik verder een half keer gehoord heb. Ik bedoel een artrocky sfeer. Inner Combustion bijvoorbeeld. Modern Sequences heeft Motorpsycho-achtige gedeelten. Niet een plaat die je in een keer doorgrond, maar wel een hele leuke.

32. Paradise Lost - Gothic

Metal zoals ik het genre zou verwachten. Alhoewel, 't is wel vrij sloom. Eerste nummer is het vetste met maffe synths (die komen her en der nog wel terug) damesvocalen (later ook nog, maar dan veel minder) en grunts. Eternal vind ik ook gaaf met een langzaam ingefade "die! die! die! die!" Ergens zit ook nog een te korte Daft Punk-solo. Het is allemaal lekker kort 38 minuten knallen. Prima.

31. The Haunted - The Dead Eye

Na een ongetipt en ook wat saai tussendoortje van Isis, terug naar het echte werk. Deze plaat kan in één woord worden samengevat, en ik sprak 't ook letterlijk uit nadat het intro om was en de eerste riff me om de oren sloeg. "Zo." "BAF" had ook gekund, maar dat zeg ik altijd al m.b.t. metal. Dit is het equivalent van een man die naast je in je oor staat te schreeuwen, met veel spuug ook als het even kan. Bulldozermetal. De productie is fucking hard. Da's goed, maar hilarisch is wel dat de cleane stukken, eh, aan Kane doen denken! Nou ja eigenlijk alleen in The Crowning.. Maar toch, ik zweer 't je. Riffs goed hoor (moet ik van de forumregulars aandacht aan besteden) Na een minuutje of 35-40 word ik wel een beetje moe, en dan duurt 't nog effe. The Medusa was meen ik 't best. Ook een goeie passende tekst. "Her love is as cold as her desire."

30. Megadeth - Rust In Peace

De re-release, remastered, productie klinkt (toen pas?) ook echt goed: in your face, fysiek, tastbaar, wat je maar wil. Te goed eigenlijk voor een jaren '80 plaat, was toch jaren '80, nou nee, 1990 dus. Mijn ooms lachten me uit toen ik ooit eens opmerkte dat ik Megadeth goed vond, dit was ten tijde van Risk. Ik probeerde ze nog te overtuigen dat Risk een stuk minder hard was.. Maar het mocht niet baten. Het ironische was dat mijn ooms getatoeëerde figuren zijn, die destijds nog in metal-shirts rondliepen. Ik mocht er niet bij horen zeker. (Ze waren gewoon zelf nep) Enfin. Ik vind 't een aardige plaat, al springt 'r niet echt veel uit voor mij. Soms gaan de vocalen in 1 nummer van kut naar goed. (Oh let ik weer op de vocalen, mag eigenlijk niet) Maar, gottegot, Tornado of Souls moet ie in 't begin poepen ofzo. Holy Wars en Hangar is in elk geval een killer-opening.

29. Suicidal Tendencies - How Will I Laugh Tomorrow When I Can't Even Smile Today

Kan door naar mijn favorieten in deze serie. Bespeur ik hier een voorliefde voor snelle Amerikaanse metal? (Al is dit dan geen speed maar trash, ofzo) Pledge Your Allegiance is geniaal. S! T! S! T! En werkelijk precies op 't juist moment het instrumentale/mooie/melodieuze Surf & Slam. :) Superhoes ook.

28. Death - The Sound Of Perseverance

Staaltje technisch metallen. Beetje koud ook wel. Af en toe ineens fraai gitaarwerk in Flesh And The Power It Holds, aan 't slot bijvoorbeeld. Akoestisch gitaartje + solonummer is ook leuk (Voice of the Soul) A Moment of Clarity is een ander hoogtepunt, wat mij betreft. Gigantische hoeveelheed bandleden heeft Death verbruikt trouwens door de jaren heen.. :)

27. Metallica - The Black Album

Mag eigenlijk niet meedoen. Het was namelijk geen officiële tip, maar omdat de Onvermijdelijke Metal-draad op het Subs-forum min of meer een Metallica-artikelen-reeks inspireerde hier toch maar even noemen. Check mijn artikel hier. (En vergeet ook niet: Justice, Lightning, Anger, Life, Puppets, Orion en tot slot nog een Blackie.

26. Metallica - Ride The Lightning

Teveel fade-outs! Maar kan me best in Bas' enthousiasme vinden. (Relatief gezien dan) Ik ga 'm hier niet beter verklaren dan Master of Puppets, maar hij is zeker goed. (En misschien vind ik 't stiekem toch!) De plaat klinkt gewoon, of klinkt gewoon en dat is ook niet zo erg bij Metallica, geen rare fratsen. Bombasme! Sirenes altijd stoer. Rond Trapped Under Ice raak ik er 'n beetje uit en kom er niet meer terug in. Goeie momenten daarvoor: het schattige intro van de opener Fight Fire With Fire, stukje rond 2.50 in de titeltrack als de gitaar bliept, en de ti-ta-ti-ta-tita gitaar in For Whom The Bell Tolls zo rond 1.26. En de progrock van de ballade natuurlijk. 'Welke ballade' zegt u. Ik kan 'm ook niet meer terugvinden...

25. Godflesh - Songs Of Love And Hate

Oeps, ben ik vergeten speciaal op te letten bij de songtip Wake. Hmm, dat was de opener. Ik geloof dat ik er pas "inkwam" bij Sterile Prophet, het tweede nummer, met een waanzinnige piep erin, alsof je al kapot gebeukt bent en dit is wat je hoort ná een metal-concert. Leuk en sloppy die combinatie van beatloops en "echte" drums, het werkt eigenlijk helemaal niet, maar het is mooi in zijn lelijkheid. Behoorlijk verslavende herhalingen, met een vocalist die doet waar ie zin heeft, beetje schreeuwen, beetje praten en dan ineens (in Frail) zweverig mooi zingen. (Nou ja) Hunter sprong eruit maar weet nu, het einde van de plaat naderend, al niet meer waarom.

24. The God Machine - Scenes From The Second Storey

Andere metal. Of gewoon shoegaze-noise-progrock. Geen onversneden metal in elk geval. Wel een goeie (doch veel te lange) plaat. Home (het nummer dat m'n forumcollega eigenlijk los tipte) is wel een van de lekkerste en hardere. Emoscream! The Blind Man hakt ook knauwend/pijnlijk/goed. Daarna wordt het meer trippen. (Seven bijvoorbeeld) I don't exist! I don't exist!

23. Iron Maiden - LiVe After Death

Dus. Eigenlijk moet ik ook nog de 26 minuten van de bonusdisc luisteren.. Ofzo. Maar het is nu al een errug lange zit. Wel een lekker "bandje" hoor. Ze houden 't tempo er goed in. Powerslave bijvoorbeeld. De aankondigingen zijn wel een beetje belachelijk, niet eens zozeer wat de man zegt maar gewoon zijn stem. Favoriete nummers The Trooper en natuurlijk Rime of the Ancient Mariner. (Een gedicht!?) :) Kudos voor al dat dubbele gitaarwerk ook. Zo hoort het.

22. Metallica - ....And Justice For All

Zeker geen goed teken als je One het beste nummer vind he? ;) Het bizar droge drumgeluid is wel stoer natuurlijk, maar al die laaaange nummers. Gaap. Iets met Straw, vreselijk.

21. Slayer - South Of Heaven

Grillig werkje. Slayer op de slome Metallica-tour, ofzo. Drumgeluid bij vlagen erg lelijk (Mandatory Suicide bijvoorbeeld) en meteen daarna weer wel fijn!? (Ghosts of War, goeie hakkende snare) Behind The Crooks is 't beste nummer, wat mij betreft. Die Judas Priest cover is ook nog wel aardig.

20. Carnivore - Retaliation

Jack Daniel's and Pizza lololol. Twintig seconden gaat 't nog, dan zap. I have a right to be myself! And you can go fuck yourself! Leuke teksten troughout. (En songtitels evenzeer Angry Neurotic Catholics) I shit my pants as I wait for the Reaper. Race War heeft zelfs een mooie melodie. En Race War, da's net Erase War. Toch!? :) Wel een beetje een overdreven R heeft die man (Steele dus) vooral in Jesus Hitler (een van zijn mindere vondsten), z'n stem trek ik sowieso 't minst in de middendip. Ook opvallend dat ze 't over knokken op Ground Zero hebben en later U.S.A. For U.S.A. natuurlijk, gheheh. If you don't like it here!! (Get the fuck out!) Manic depression it touches my soul! Five Billion Dead is ook vet. Best 'n toffe plaat. If you can't eat it or fuck it?

19. Agent Steel - Unstoppable Force

Kon 'm eerst niet vinden. dacht wow zo obscuur... Maar forum-collega Clismo had 'n extra e-tje achter Steel geplakt. Daarna dook ie wel op, alhoewel wel in een vinyl-mp3-rip. Lekker warm geluid zullen we maar zeggen. Toffe plaat, absoluut een van mijn favorieten in de hele reeks. (Zo niet dé favoriet) Never Surrender, geweldig. Als eerder gememoreerd high pitch screams pwnen gorgelende grunts. En dan ook nog zulk melodieus gitaarwerk, dit is gewoon een sell-out voor de masses! Middenin zakt ie wat in, maar het slotdrieluik is 't best van allemaal. The Day At Guyana komt 't hardst en cheesy slotstuk Traveller (E.T. bedoelen ze zeker) is 't traantjesmoment.

18. Obituary - Slowly We Rot

Mijn tolerantie-grens begint weer te dalen geloof ik. Obituary is een van de eerste bands die de diepe grroaaaaaurrrll growl gebruikten. (Lees ik ook maar op Wikipedia) Doe mij toch maar het gekrijs van een Judas Priest dan.

17. Pantera - Vulgar Display Of Power

Brr, kouwe plaat. Toms als stuiterballetjes in een lege gymzaal. Klets klets. Wel metal zoals ik me metal voor zou stellen. Gebrulde slogans, over (orenschijnlijk?) simpele riffs. Af en toe, bijna uit 't niets, onderbroken door wat melodisch werk, wat in diezelfde oren dan toch vooral aan Metallica doet denken. En Hollow aan 't eind van de plaat begint ineens wel heel soft/sentimenteel. :) (De melodie dan, niet op de tekst gelet verder..)

16. ARK - Burn The Sun

Heel lekker plaatje. Vette Amerikaanse shit wou ik zeggen, maar 't zijn Noren. Die zanger heeft Soul! (Zeg "zwarten" in metal, zijn daar voorbeelden van..?) Maar z'n stem is bij vlagen wel iets te overheersend. In 't midden hoorde ik even wat Genesis. Sowieso veel poppy gedeelten. Just A Little kan zo naar 't songfestival. Spaans gitaartje en werkelijk een meesterlijke break. (Ik zie zwoele danseressen al swingen in jurkjes) Heel knap, gaandeweg die break wordt het nummer harder en, nou ja, metal dus. (Pluspuntje ook voor 't Pastorius-baswerk troughout trouwens)

15. Yngwie J. Malmsteen - Rising Force

*Pinkt traantje weg bij Little Savage* De enige melodie die 'n beetje gevoel heeft. Ik geloof niet dat ik fan van Yngwie ga worden. Dat orgel ergens: aargh. Toptekst wel. There's a hole in the sky, but don't ask me why-y-y-y-y! :)Ik vond Icarus' Dream Suite Opus 4 stiekem toch wel leuk. Met de bekende melodie van Albinoni, laatst ook nog even melodramatisch door Loney Dear gebruikt.En alle cheesy hilarisch synthesizers zijn ook smullen natuurlijk. Maar toch, 't merendeel van dit soort razendsnelle gesoleer werkt m.i. toch 't best in een Daft Punk-song. (Da's alweer de 2e keer dat ik over DP heb in dit project, hmmf)

14. Burzum - Hvis Lyset Tar Oss

Die knakker moet vanuit de gevangenis gewoon wat soundtracks pennen! In plaats van met gasmasker en wapens en al proberen te ontsnappen, lukt toch alleen in films. Sheesh. In afsluiter Tomhet krijst ie niet eens meer, het lijkt wel iets uit Me and You And Everyone We Know. Opener Det Som nogwat vond ik 'n beetje suf. Vrij rustige drums, die veertien minuten wegtikken, ik zou 't bijna krautrock noemen (maar ik weet niets van dat genre en ik ga géén draad beginnen) De titeltrack is (logisch?) het meest metal. Verslaat in elk geval met gemak het ook wel harde derde nummer, waarmee we ze allemaal gehad hebben.

13. Judas Priest - Painkiller

Halford heeft een gigantisch bereik (zegt Wikipedia) maar echt zingen kan ie natuurlijk niet. (Ik) Niet dat ik 'm dit stijltje nadoe. Opener Painkiller is gaaf, maar te lang, echt leuk vind ik het album in 't midden worden. Metal! Meltdown! Nightcrawler! En vooral Between The Hammer And The Anvil. (Mijn favoriet) Touch of Evil is ook nog gaaf, maar het refrein is wel erg corny. Living Bad Dreams is eveneens vet, maar da's een bonusje, dus die telt niet. Oh en opgedane wiskunde wetmatigheid: Elk metalnummer heeft gewoon een break nodig, zonder drums dus, waar je alleen de riff hoort.