61. Trouble - Manic Frustration

En geen Manic Depression zoals collega Hiram 'm oorspronkelijk tipte. Het is noch een frustrerende noch een depressieve plaat. Zoekt de randen van de metal op, wat toch vaak helpt. (Voor mij, oei en foei!) Alhoewel, in dit geval begint 't als een potje stonerrock en als ik ergens een hekel aan heb is 't die nep-blues voor opgepompte houthakkers. Wolfmother pff. Ik word enthousiast bij The Sleeper, tempo net effe hoger en een The Scene-achtig (jawel) gitaargeluid. Iedereen is van de Wereld! (En daarna wel weer gewoon die stonerrock hoor, maar de knop is gewoon om vanaf dat moment) Rain de tearjerker-ballade van dienst mag er ook wezen. De zanger probeert een croon: Baby, rain must faaaall. Solotijd! De hit van de plaat is het daaropvolgende, wat psychedelische Tragedy, met trippy kortstondige breaks. Trip to the other side. Vette riff ook, anders hadden de breaks nooit gewerkt natuurlijk, ik meen een akoestische gitaar te horen kraken die 'm ook meespeelt, hoe het ook zit, het geluid is in elk geval top. Het drievoudige combo van de plaat wordt afgesloten met het alle eerdere kunstjes combinerende, uitstekende Memory's Garden. Traveled along so many roads. Damn waar lijkt dat nou op? Beste solo's van de plaat ook. En dan schiet de knop ineens weer terug (ik ging net Onvermijdelijk denken) want Manic Frustration is me te afgezaagd (het bos gaat om) en geeft als het ware de voorzet tot Hello Strawberry Skies, het absolute zap-moment van de plaat. Vreemde eend in de bijt (en het slotnummer) Breathe is dan weer wel best tof.