54. Anaal Nathrakh - Eschaton

Between Shit And Piss We Are Born! Gezellie en een van de meest catchy nummers van de plaat. Komt naast een zekere helderheid, heb zin om 't lucide te noemen, ook door de poppy melodieën, 't heeft ook wel wat Rammsteinerigs. Wat me in elk geval voor Anaal Nathrakh inneemt is dat ze enkel en alleen een studio-band zijn. (Ok met na jaren van alba wat uitzonderingen, maar toch in essentie!) Waarom dit ook nog live proberen te reproduceren, wordt het helemaal een brij. Wacht, het is ook niet meer dan een duo natuurlijk met één luie gozer die alleen "zingt" en Kenney die al het andere voor z'n rekening neemt. (Ergens vind ik 't dan weer jammer dat dan ie niet ook nog zingt) Meestal staan alle meters gewoon in 't rood. (Timewave Zero! We naderen de eindtijd 2012, waar blijven de Ruiters?) Bijna breakcore en dan toch weer zo'n vervreemdend "normaal" refreintje erin gooien, wat bijna verzuipt in de noise. De kortstondige stops in The Destroying Angel zijn pure agressie, juist in die pauzes. De gitaarsolo in The Yellow King komt helaas rijkelijk laat en duurt ook nog maar acht maten. Jammer, jammer. When The Lion Devours Both Dragon And Child is het meest Noors. De variatie is zo eigenlijk best aangenaam (ook in ritmes) maar Eschaton heeft een moddervette laag fuzz die 'm lastig te verteren maakt. Tussen haakjes is het vuist in de lucht-refreintje in datzelfde Dragon net wat te hobbiterig, ook door 't contrast met de gebromde rochel in de coupletten). In Regression To The Mean (finally the end!) gaat heel toepasselijk een soort luchtalarm af. (De vervormde electronische kickdrum in 't intro is wel een fijne verrassing)