Da's nog eens een metal-toepasselijke bandnaam. Zat ditmaal vooraf al op Wikipedia en dat belooft wat. Maarliefst twee shredders! We blijven in de neo-klassiek hoek, maar hier zou (logisch met die albumtitel) ook speed metal te ontwaren zijn, wat hoop geeft op een goed plaatje. Eerst even aandacht voor dat heerlijk foute hoesje. Altijd gevoel dat in metal het krullenbos-gehalte opvallend hoog ligt. Deze openingsriff klinkt al zwaarder en vetter dan alles wat MacAlpine deed. Wel lilluke holle vaten-drums. Hee, vocalen, da's onverwacht. I am hunting for youuu. Zou een van die shredders nou ook zingen? Tragisch figuur trouwens, die Becker. Kan al dertien jaar niet meer spreken, verbazingwekkend dat ie nog leeft eigenlijk. Een echte survivor. Ondertussen is Savage best interessant, de maffe harmonieën waren aangekondigd, maar ze zijn scherp en toch aangenaam geproduceerd, heb zin om 'rond' geproduceerd te zeggen, omdat dat mooi klinkt. Er ALS van krijgen is op z'n zacht ongelukkig maar damn, RSI lijkt me een heel reëel gevaar. Het intro van Where My Fortune Lies, wow. Heb inmiddels door dat het Peter Marrino is die zingt, en zijn schorre stem is zowaar een beetje emotioneel in voorgenoemde track. The Ninja opent klassiek/jazzy en mooi. Maar gaat dan verder met een wat jammerlijke Santana-lick. Of Knopfler zelfs. Heh. Off-topic: Ik zie dat Friedman na Risk met Megadeth kapte, morgens een checken of mijn kopietje daarvan 't nog doet. Dit vind ik lolz: 'the title stems from a comment by Lars Ulrich from Metallica, who suggested to Dave Mustaine that he take more "risks" with his music.' En zie wat het gevolg is Lars, de band implodeert bijna! Hij deed 't expres natuurlijk. Terug naar de liedjes van Cacophony. The Ninja duurt me te lang, maar Concerto begint weer lekker. (Ze beginnen vaak goed hier) Maar ook na het intro met de in koor jankende gitaar blijft 't leuk met een tempo-versnelling en gepiel dat desondanks melodieus, eh, mooi blijft. Alleen heeft iemand te vroeg aan de fade-out knop gedraaid. De vocalen in Burn To Ground vallen wel ineens rauw op mijn dak. Een van de agressievere en mindere nummers, al zitten ergens halverwege nog wel wat hele vette akkoorden. Het goede nieuws aan deze plaat is dat de shred-stukken eigenlijk het leukst zijn. En zo moet het ook op een gitaarfetisjistenplaat.
vrijdag 14 mei 2010
76. Cacophony - Speed Metal Symphony
Da's nog eens een metal-toepasselijke bandnaam. Zat ditmaal vooraf al op Wikipedia en dat belooft wat. Maarliefst twee shredders! We blijven in de neo-klassiek hoek, maar hier zou (logisch met die albumtitel) ook speed metal te ontwaren zijn, wat hoop geeft op een goed plaatje. Eerst even aandacht voor dat heerlijk foute hoesje. Altijd gevoel dat in metal het krullenbos-gehalte opvallend hoog ligt. Deze openingsriff klinkt al zwaarder en vetter dan alles wat MacAlpine deed. Wel lilluke holle vaten-drums. Hee, vocalen, da's onverwacht. I am hunting for youuu. Zou een van die shredders nou ook zingen? Tragisch figuur trouwens, die Becker. Kan al dertien jaar niet meer spreken, verbazingwekkend dat ie nog leeft eigenlijk. Een echte survivor. Ondertussen is Savage best interessant, de maffe harmonieën waren aangekondigd, maar ze zijn scherp en toch aangenaam geproduceerd, heb zin om 'rond' geproduceerd te zeggen, omdat dat mooi klinkt. Er ALS van krijgen is op z'n zacht ongelukkig maar damn, RSI lijkt me een heel reëel gevaar. Het intro van Where My Fortune Lies, wow. Heb inmiddels door dat het Peter Marrino is die zingt, en zijn schorre stem is zowaar een beetje emotioneel in voorgenoemde track. The Ninja opent klassiek/jazzy en mooi. Maar gaat dan verder met een wat jammerlijke Santana-lick. Of Knopfler zelfs. Heh. Off-topic: Ik zie dat Friedman na Risk met Megadeth kapte, morgens een checken of mijn kopietje daarvan 't nog doet. Dit vind ik lolz: 'the title stems from a comment by Lars Ulrich from Metallica, who suggested to Dave Mustaine that he take more "risks" with his music.' En zie wat het gevolg is Lars, de band implodeert bijna! Hij deed 't expres natuurlijk. Terug naar de liedjes van Cacophony. The Ninja duurt me te lang, maar Concerto begint weer lekker. (Ze beginnen vaak goed hier) Maar ook na het intro met de in koor jankende gitaar blijft 't leuk met een tempo-versnelling en gepiel dat desondanks melodieus, eh, mooi blijft. Alleen heeft iemand te vroeg aan de fade-out knop gedraaid. De vocalen in Burn To Ground vallen wel ineens rauw op mijn dak. Een van de agressievere en mindere nummers, al zitten ergens halverwege nog wel wat hele vette akkoorden. Het goede nieuws aan deze plaat is dat de shred-stukken eigenlijk het leukst zijn. En zo moet het ook op een gitaarfetisjistenplaat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten