73. Sleep - Dopesmoker

Grappig, de Wikipedia-pagina over deze band merkt op dat er een verkorte versie van Dopesmoker (het liedje = het album) in Broken Flowers te horen is. Ja nogal 'wietes', een echte stunt zou zijn de volledige tweeënzestig minuten in een film te verwerken! Al rondklikkend leer ik ook van de verbanden met Om en dus is dit in zekere zin het dichtste dat ik ooit bij Sunn O))) ben gekomen, voorlopig in elk geval. Openingsriff doet er (vanzelfsprekend) minuten over om enigszins op gang te komen en oh boy die bas is heavy! (Bass/e junkies unite!) Daar zijn de holle snares mieterig bij. (Bewust effect?) Maar beter zo, want bij scherpe drums verwacht je toch snelheid, nu kan het tribaal door en doortrippen. Ah, de vocalist heeft de slaap ook uit zijn ogen gewreven en vangt een openingsmantra aan. Als een Tarzan-kreet in de jungle. Oeh waaaah. Hm of toch meer een mantra. Effe tussendoor, het label van Sleep wilde dit niet uitbrengen, te radicaal en onpromootbaar enzo, maar ik zie dat op de vinyl-release de zestig minuten wel in vier parten zijn gehakt, vraag me af of als ze het zo hadden ingeleverd, helemaal aan 't begin, het dan wel had gekund. Zal wel niet, maar ik vind het vreemd. Zó heel anders kan de band toch daarvoor ook niet geweest zijn? We spotten de eerste heldere gitaarsolo op veertien minuten. Begin me te bedenken dat de vandaag voor het eerst (en eindelijk) gehoorde Black Sabbath 4 wel een goede opwarmer was. (Children Of The Grave heet dat op de cheape reissue) Dit begint bij elke drumfill steeds meer te klinken als een drumstel dat in bizar trage slowmotion explodeert en in duizend stukjes uiteenvalt. Ik wil niet eens beginnen met bedenken hoe dit i.p.v. op mp3 op super-audio cd over een goeie subwoofer zou klinken. Na een half uur houdt de bas-drone kortstondig op, voor mijn gevoel voor 't eerst sinds ie er na het intro in kwam! Minder dan een minuut (misschien wel minder dan een halve) later is ie weer terug. Het is wel de opmaat voor een ietwat hectischer gedeelte, er is zelfs een soort van drumversnelling en de bassist begint wat over z'n frets te wandelen! Ik ben de tijd een beetje kwijt maar zo rond 30-40 minuten Dopesmoker op z'n best. Een bijna emotionele gitaar-passage en dan een indisch/ooisters pling-ploing verstild stukje. De laatste vijftien minuten hoor ik niets meer wat eerder al langskwam. [of was het nou 'niet eerder al', red.] Dan is er nog de live bonus-track Sonic Titan, waarover Julian Cope lollig op zijn website schrijft: "...plus a nine minutes live-in-concert extra to wake you at the end in case you’d fallen asleep under the sonic assault of the main track and your home was burning down." Na 60 minuten strak gestructureerd dronen is de relatieve rommeligheid (en ruizig schelle lo-fi) van Sonic Titan wel een verademing.