Daar zijn de inmiddels vertrouwde gasten van Slayer weer. Zat wel even te peinzen of ik nou alleen Reign In Blood van Slayer had gehoord of ook nog 'n andere... Ja dus. South Of Heaven. Oeps! War Ensemble opent de plaat helder en krachtig. Vocalen neigen naar verstaanbaar. Meer Metallica ook. (De gemakkelijkste inkopper) In elk geval lijkt 't allemaal wat minder rafelig, best commercieel. Iets wat ook geldt voor de twin-gitaren van Blood Red. Melodieus! Kan meteen door naar mijn Slayer-favorieten. Wel leuk trouwens dat Araya, Hanneman en King allemaal nummerkes bijdragen. (Hoe Beatles!) Zou Lombardo ooit nog wat gepend hebben? Spirit in Black doet er een tempo'tje bij. Lekker. Ik vond de eerste solo in dit nummer niet zo, maar de tweede wat krijsendere/jankerige mag er wel zijn. (Leuke korte pauze ook effe). Fuck Expendable Youth begint ook weer zo goed, dit zou zo nog eens mijn favoriete Slayer kennen worden. (En hop we zijn meteen effe afgeleid) Dead Skin Mask is me te olijk. Toegegeven de solo is wel creepy en gevaarlijk. Vreemd, tijdens de eerste solo op deze plaat dacht ik 'naah moeten ze eigenlijk niet doen', maar nu rammen ze juist in die momenten goed door. (Drums bulderen erachter hier, weer erg goed geproduceerd) Wat zijn dit voor kinderstemmetjes? Mister? [Gein, red.] Gaat dit over een John Wayne Gacy-achtige verkrachter, ofzo. Dan moet ik terugnemen dat 't olijk was, maar ik bedoelde melodie-wise. Het snelle nummertje pas ik even, geef mij maar zo'n going to war-intro als Skeletons Of Society. (Hier is de logheid waar Kindamuzik-man Martijn ter Haar over sprak in zijn aanbeveling) Hmm, nu is de hi-hat ineens wat iel. En dat rare half-gesproken stukje, nee. (Het wordt wel steeds lolliger) Dit is gewoon riff en de rest vergeten we. Laatste kwart is 't op voor mij, Born Is The Fire is het slechtste nummer van de plaat. Het slot- en titelnummer heeft ook weer een voor Slayer's doen (?) een heel maf gezongen refrein, de gitaren zijn dan wederom vetter. (Pielsolo en op de achtergrond aan 't slot een mooi motiefje) Dus... Beste Slayer? Toch maar veilig op Reign In Blood houden, maar dat is een vuistslag, deze is veel aangenamer om te draaien. (En zeker beter dan South of Heaven)
maandag 3 mei 2010
65. Slayer - Seasons In The Abyss
Daar zijn de inmiddels vertrouwde gasten van Slayer weer. Zat wel even te peinzen of ik nou alleen Reign In Blood van Slayer had gehoord of ook nog 'n andere... Ja dus. South Of Heaven. Oeps! War Ensemble opent de plaat helder en krachtig. Vocalen neigen naar verstaanbaar. Meer Metallica ook. (De gemakkelijkste inkopper) In elk geval lijkt 't allemaal wat minder rafelig, best commercieel. Iets wat ook geldt voor de twin-gitaren van Blood Red. Melodieus! Kan meteen door naar mijn Slayer-favorieten. Wel leuk trouwens dat Araya, Hanneman en King allemaal nummerkes bijdragen. (Hoe Beatles!) Zou Lombardo ooit nog wat gepend hebben? Spirit in Black doet er een tempo'tje bij. Lekker. Ik vond de eerste solo in dit nummer niet zo, maar de tweede wat krijsendere/jankerige mag er wel zijn. (Leuke korte pauze ook effe). Fuck Expendable Youth begint ook weer zo goed, dit zou zo nog eens mijn favoriete Slayer kennen worden. (En hop we zijn meteen effe afgeleid) Dead Skin Mask is me te olijk. Toegegeven de solo is wel creepy en gevaarlijk. Vreemd, tijdens de eerste solo op deze plaat dacht ik 'naah moeten ze eigenlijk niet doen', maar nu rammen ze juist in die momenten goed door. (Drums bulderen erachter hier, weer erg goed geproduceerd) Wat zijn dit voor kinderstemmetjes? Mister? [Gein, red.] Gaat dit over een John Wayne Gacy-achtige verkrachter, ofzo. Dan moet ik terugnemen dat 't olijk was, maar ik bedoelde melodie-wise. Het snelle nummertje pas ik even, geef mij maar zo'n going to war-intro als Skeletons Of Society. (Hier is de logheid waar Kindamuzik-man Martijn ter Haar over sprak in zijn aanbeveling) Hmm, nu is de hi-hat ineens wat iel. En dat rare half-gesproken stukje, nee. (Het wordt wel steeds lolliger) Dit is gewoon riff en de rest vergeten we. Laatste kwart is 't op voor mij, Born Is The Fire is het slechtste nummer van de plaat. Het slot- en titelnummer heeft ook weer een voor Slayer's doen (?) een heel maf gezongen refrein, de gitaren zijn dan wederom vetter. (Pielsolo en op de achtergrond aan 't slot een mooi motiefje) Dus... Beste Slayer? Toch maar veilig op Reign In Blood houden, maar dat is een vuistslag, deze is veel aangenamer om te draaien. (En zeker beter dan South of Heaven)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten