75. Tony MacAlpine - Edge Of Insanity

Tony MacAlpine. Nou, dat kan niet your average trash metal bandje worden. "Wheel Of Fortune", eighties gitaargepiel, zou ie nog gaan zingen, of is dit een Malmsteen-variant? (Ik zie Chopin al aankomen) Even op Wikipedia spieken, ah, instrumental solo guitarist. Deze opener is behoorlijk poppy, bijna Europe! Neo-classical metal dus. Ik moet ook nog eens uitzoeken wat shredden is, (ja dit waarschijnlijk!) maar die YouTube grappen daarover gingen altijd langs me heen... De drums zijn wel heel pompeus trouwens. Ah, een vuist in de lucht marching bass drum in The Stranger. Paar goeie akkoorden hier, ook op toetsen. Supercheesy wel hoor, dit kreeg 2.5 sterretje op Allmusic, Het tweede album zou beter zijn, volgens de sterren aldaar dan, maar ik pas sowieso. The Stranger is trouwens al wel beter dan de opener, hij schakelt gedeeltelijk over op een Daft Punk geluid. (En nu op een keukenmeid) Wel betrekkelijk verrassend dat MacAlpine (met zo'n naam ook) een Afro-American is. Zou ie nog een Hendrix covertje doen? De noedeltjes vallen niet meer op tot het new age keyboard-intro van Empire In The Sky (op sommige releases apart als interlude) me weer bij de les trekt, op rustige wijze nog wel. Kerkbellen en al. Het hoofdlnummer mag er ook wel zijn, alleen jammer van de fade-out. Wel Guitar Hero-muziek eigenlijk, als dat in de eighties al had bestaan had MacAlpine wel een plekje gekregen. The Taker heeft ook zijn momenten, maar gottegot die man heeft lucht nodig. Een zuurstof-apparaat. Die composities ademen gewoon niet. En dan.. Chopin. Op piano! Tsja.