woensdag 5 mei 2010

67. Soundgarden - Badmotorfinger

Een duidelijk hiaat in mijn muzikale opvoeding. Qua klassieker-gehalte. Je kunt 'm goed of slecht vinden, maar je moet deze toch eens gehoord hebben. Claro. Chris Cornell ken ik ook alleen maar van 't gezucht over diens recente werk, nooit bewust een noot van man's zangkunsten gehoord. Wel een indrukwekkende strot, blijkt snel, maar soms (neigend naar vaak) ook wat te. In opener Rusty Cage bijvoorbeeld. Moet ie soms als de grote boze wolf dat rieten/stenen huisje van de drie biggetjes omver blazen? Had niet verwacht dat hij naast de diepe soulvolle schreeuwkant (Somewhere!) ook nog die echte hogere metal-vocalen in huis heeft. Stoer! Zoals de hele plaat veel meer metal is dan ik dacht, hij mag er echt bij in dit project. Natuurlijk is een van mijn favoriete momenten dan wel weer het softe Outshined, met die 'now you know'-koortjes. Daar zetten we dan maar snel even een ander bruter goed moment tegenover, te weten het einde van Slaves & Bulldozers. Searching With My Good Eye Closed begint heel interessant (spoken word is altijd mijn ding) maar verzandt een beetje. De verveling dreigt toe te slaan maar gelukkig volgt Room A Thousand Years Wide, waarschijnlijk wel het beste nummer. Begint als een soort verbeterde vettere versie van Metallica, maar die vergelijking verdwijnt meteen. Gewoon een gaaf log nummer. Zelfs (?) de maffe sax werkt. Het eerste nummer wat ik eigenlijk meteen opnieuw op wil zetten. Drawing Flies is ook wel lekker ter variatie, superouderwetsch riffen. (Black Sabbath-achtig wmbt) Holy Water vind ik aardig de vele vocale kanten van Cornell illustreren. Luister alleen al naar de eerste minuut. Vind z'n eerste variant daar 't minst interessant. Eddie Vedder-stylo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten