zaterdag 15 mei 2010

77. Tyrant - Legions Of The Dead

Er zijn een hoop Tyrants in metal-land. Er staan er al twee op Wikipedia. Een band uit, Tasmanië (stoer!) en een black metal gezelschap uit Japan. De Amerikaanse Tyrant (waar het hier om gaat) staat er echter niet bij. Belachelijk! Plaat opent met een ijselijke gil. De main vocals zijn echter een stuk "normaler" met veel ge-woooh. Hij drukt af en toe nog een pedaaltje in om even op gil-modus over te gaan. Drums niet al te strak, productie chaotisch, maar het straalt allemaal (het zullen al die woohs zijn) ontzettend veel lol uit. Fall Into The Hands Of Evil is zompig, de vocalist spoort zijn medebandleden zelfs aan: come on! Volgens mij in dit genre een zeldzaamheid, dat soort geintjes. Zit wat te googlen en zie dat een van de eerste hits een Tripod-pagina (!) voor deze band is. Da's bijna net zo old school stoer als Geocities. Hebben we ook eindelijk een biografie te pakken. 'In '82, the two recruited Greg's brother, Glen May (8-13-63), a big (6'3", 230 lbs.), violent high school football player, to replace their previous singer Doug Anderson.' Zo klinkt ie ook wel ja. Dit is trouwens hun debuut, maar we hebben het hier over een stel rare knakkers (Anvil-visioenen). Op zich deed de plaat het goed maar de bio suggereert dat de gasten pas weer de studio in gingen toen ze er contractueel toe verplicht waren. (Luie zakken) Vervolgens komen ze met weer een goede plaat aanzetten waarna: 'The band had been offered opening slots for groups such as Slayer, Savatage, and Mercyful Fate, but the band felt that they were equal to these groups and should not have to open, so they declined on those tours.' Ja (of Yeah Right) zo wordt dus nooit wat he. Vervolgens is het ineens '94, komt de zaak weer niet van de grond en (de website is natuurlijk stokoud) vanuit '97 waren er nog altijd wilde plannen. Alsof het momentum niet na '85 en minstens na '88 verdwenen was. De rest van de site is al even heerlijk met foto's als deze. Zou er iemand hun hotmail-adres nog checken? Oh ja de muziek. De titeltrack is gepast ambitieus, met wat akoestische snaren en schattig/hartverwarmend is de extreem zacht gezongen vocaal in het begin. Natuurlijk volgt er een stop, bring that riff in en GO. Zanger krijst mee met de solo. Er wordt betrekkelijk snel teruggeschakeld op het melodrama, maar die solo die daar langskomt ruist lo-fi en is de beste van de hele plaat. Die "zanger", tsjonge, quelle hartverwarmend amateurisme. Hij lijkt er helemaal niet in te geloven. Heerlijk. (Soort koekiemonster van de metal) Kan nog niet helemaal geloven dat die high screams van dezelfde gast zijn, respect. Hoop echo trouwens op de vocalen, in Knight Of Darkness wordt het echt teveel van het goeie, maar het zit eigenlijk overal. Misschien ligt het wel aan de mp3-rip, sommige nummers zwabberen onwaarschijnlijk, opgenomen in de garage van oma misschien. Wat een maf chaotisch werkje. Ik mag het wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten