dinsdag 25 mei 2010

86. Cyclone - Brutal Destruction

Hadden we al Belgen gehad in deze serie. Ik meen van niet. (Tachtig procent zal sowieso wel Amerikaans of Brits zijn geweest) Behalve die Zwitsers van kom hoe heten ze ook alweer.
Maar goed, Belgen nu dan. Honderd bonuspunten voor het feit dat dit trash-metal plaatje een half uur duurt. Niet dat het slecht is, maar dat zijn de speellengten die dit soort muziek nodig heeft. Als dit de band is (en ik geloof het wel) krijg ik ineens zin in een Broodje Warm Vlees of een Broodje Bakpao. Brutal Destruction begint met een vrij sloom instrumentaal intro, en gaat dan aardig verder met Long To Hell, dat een mooi kick drum stamp-passage heeft. De zanger is acceptabel, klinkt als iemand met een punk achtergrond, zijn screams zijn wel een beetje naar/eng. In Fall Under His Command hinnikt ie vrolijk aan het begin (en zet 't later helemaal op een lachen) Jammer dat na de vette snelle solo, de terugkeer van de riff niet echt uit de speakers knalt. De drums beginnen wat te wankelen, de maatsoort was onderling niet helemaal goed afgestemd, of de fills waren gewoon te moeilijk voor de arme jongen. Lachen in The Call Of Steel. Kwusj de iron wiel. Accentje! (Fighting the fatal klinkt later meer als Fighting the feel) Hier (terug in Steel dus) heeft de drummer zijn zaakjes ineens wel op orde. Gewoon meer van het voetenwerk. Al probeert hij tijdens In The Grip Of Evil wel leuke jazzy roffels erdoor te moffelen. Ambitieus! De melodie lijkt wel wat op die van Teenage Mutant Hero Turtles, gheh. Die zouden metal ook wel waarderen denk ik. En heette hun baas/die rat geen Shredder! In The Grip Of Evil is mijn favoriete nummer. In de eind-break (een minuut voor het einde) maakt de zanger een sissend geluidje alsof ie een bierflesje opentrekt. "Ah!" Merkwaardig, Take Thy Breath komt ineens veel helderder door. Sessie uit een andere studio, of iets van mijn mp3's. Een remaster misschien. Night falls and I'm here, now you feel fear! Qua melodie bijna atonaal trouwens op een fijne avant-gardistische sik-manier. Vervolgens is Incest Love ineens Heideroosjes. Wat gebeurt hier allemaal. Chaos reigns!

85. Apocrypha - The Forgotten Scroll

Zat een beetje tegen deze plaat aan te hikken. Steeds als ik 'm binnenhaalde via Soulseek bleek het een of andere kloterige vinyl-rip. (Hopelijk niet steeds van dezelfde user!). Is ie zo obscuur? Nu dan wat beluisterbaars gevonden, al klinkt het nog altijd wat dof of juist galmend, als dat samen kan gaan. Rondneuzen op Wikipedia heeft weinig zin, want er bestaat alleen een Nederlandse pagina, terwijl de band toch echt Amerikaans is. (En die Nederlandse pagina geeft niet meer dan bezetting + discografie) Musicmeter dan maar... (Want de tracklist ontbreekt ook nog, was ik nog even vergeten te vermelden) Daar staan er wel een paar, maar niet deze! Gottegot. Google to the rescue. Fredianelli (de gitarist) blijkt de hele boel gratis online te hebben gepleurd. Zal ie de rechten wel nooit volledig aan Shrapnel hebben verpatst (de geïnteresseerden spoeden zich hiernaartoe. Zanger Steve Ploicca heeft het vibrato, zonder iel te worden, dat is ook wel 'ns fijn, een beetje een dronken rafelrandje wel eigenlijk, ik hoor Dio na een whiskeyvat ook wel zo Riding In The Night zingen, het commercieelste nummer van de plaat. Holy Wars (Only Lock The Door) doet er qua tempo een lekker tandje bij. En een lekker wild einde. Waren die Shrapnels niet van het shredden? (Dat zou qua naam leuk passen) Dan was het intro van Fall Of The Crest zeker een contractuele verplichting! De zanger begint inmiddels als een maffe circusdirecteur te klinken. In Tablet Of Destiny (de ware shredder) houdt ie zijn mond. (Al zijn de orgels, jawel, nog altijd kermis) Drums lijken wat hobbelig, maar aan 't end mag ie lekker vooruit rammen en dat gaat beter. Ik begin een patroon te ontdekken want Look In The Sun vind ik ook alleen leuk in het massief rockende stoner einde. Hooo, daar zijn ze, de akoestische snaren in de slottrack. (Broken Dream, wat anders) Snare in de kelder opgenomen. So many nights, I cried alooooo-o-o-o-one. Another night, another broken dream. (Another night with youuuu da's dan wel weer een originele wending) Ze volgen verder 't boekje, hebben het net niet helemaal, maar ze doen hun uiterste best en zijn lief.

zondag 23 mei 2010

84. Overkill - Feel The Fire

Moehahah! Dubbele kick drums rollen modern binnen, maar nu gaat het meer op de Britse golf verder. Ozzy & Iommi zouden tevreden zijn. Dit knalt er lekker in en die brul aan het einde mag er ook zijn. Wat, gaat ie nou alweer lachen, de lolbroek. (Hij brengt er wel variatie in an, maar hij blijft maar bezig, de hele plaat lang) Het tempo gaat met Rotten To The Core flink omhoog, of had die opener iets fake slepends en werd ik gefopt, hoe dan ook... De break rond 2.13 is steengoed, geen amateurs hiero. Het geblaf van de zanger in de outro is erg lollig. In There's No Tomorrow rennen ze zichzelf in eerste instantie voorbij, maar om het goed te maken wat aansteker-snaren-traantjes, de dramatiek in de stem van de zanger krijgt ineens wat ongemakkelijks, het lijkt bijna Vic Chesnutt wel! (Maar zingen moet ie verder maar niet proberen) Zou er een band zijn die zich Hammerhead heeft genoemd, naar de song. Zou moeten. Leaving the posers behind. Dominant worden wij brave luisteraartjes toegesproken. Strikt en strak muziekje ook wel. De titeltrack begint als een indiepop-liedje, met de bas bijna als extra trommeltje, werkt leuk, de akkoorden zijn wat jammerlijk standaard, maar het liedje gaat gaandeweg wel vooruit, deze gasten zijn technisch wel zo goed dat ik bijna ga opmerken dat het op één luisterbeurt eigenlijk niet te behappen is. (Wat ik een slap excuus vind) Maar wel een van de hoogtepunten uiteindelijk, die titeltrack, en hij lacht wéér en krijst ook nog wat in een zelfverzonnen taal, of who cares about Engelse spraak, teksten irrelevant. Blood & Iron, All Right Donuts! (Hij zal wel wel wat anders zeggen) Ok, dit gaat weer veel teveel over de vocalen, let op de drumritmes in Kill At Command rond 2.10 (En toch ook op het koortje!) Man man man, het intro van Overkill! Overkill will never dieee. Had het laatste nummer moeten zijn maar geloof dat de tiende ook een bonusje was, eigenlijk onnodig. Brrruut. Bigbeat-riffie hier, melodieus gezien blijf ik het met die schuivende power chordjes wat moeilijk vinden. Al het andere is prima.

zaterdag 22 mei 2010

83. Cirith Ungol - King Of The Dead

Ah Mordorrrr. Zo, die gast zet het meteen op een schril schreeuwen, ik verwachtte iets toegankelijkers Dio-stijl, dit is best punky. Drums klinken maf, maar 't werkt wel. Die solo is eigenlijk veel te goed voor wat er verder in dit nummer gebeurd. (Atom Smasher) Het is wel slim dat die vocalist zichzelf meestal 'dubbelt' want zo op zijn eentje heeft ie toch vrij weinig kracht (of breedte). Black Machine is de totale anti-swing, het rommelt houterig en hotseknotsend door. (En men weet, als iets slecht wordt vind ik het eigenlijk wel weer interessant) Wat doet die gitarist nou? (Master Of The Pit) Het lijkt wel een Mexicaans geïnspireerde solo. De bas blijft ook maar pielen met rare effectjes. Breakje, bas terug als een spionage-theme, hehe, eindelijk 'ns een Ríff, snel overstemt door een wel erg snerpende solo, later krijgt ie gelukkig wel wat body, maar echt melodieus/sentimenteel/twin wordt 't helaas niet. Toch na dat rare begin een van de betere nummers. Inmiddels val ik een beetje stil, in King Of The Dead ben ik de stem wel zat. Word weer wakker rond Finger Of Scorn. Akoestische gitaren! Gheh, Metallica-stijl ballade dit trouwens, in 't begin dan. Eigenlijk blijven de punten hetzelfde: bassist klinkt bizar, which is good, zanger klinkt bizar, which is bad. Finger Of Scorn is errug sloom trouwens, voor dat de akoestische gitaren een comeback maken valt het nummer blackmetaliaans uit elkaar. Tocata In D Minor, dat wordt lachen.. Oh nee! Oh jaaaa dit. Oh mijn god, tragisch wel. Dit is wannabe-shredden. Als laatste track Cirith Ungol van Cirith Ungol. (Helaas geen triple..) Ik moet zeggen na dat "klassieke" stuk wil ik de plaat alleen nog maar kapotmaken. Amusante mislukking.

donderdag 20 mei 2010

82. Def Leppard - On Through The Night

Def Leppard. Nog zo'n (zoals ooit Black Sabbath) superbekende naam waarvan ik geen liedje zou kunnen noemen. Maar bij Sabbath is er nog wel een fenomeen als Ozzy. Wie is de zanger van Leppard? Hebben ze een gitarist van wereldfaam? I guess not. De zanger klinkt in elk geval wel wat als Ozzy! Grappig, rondscrollend op Wikipedia is het me de eerste minuut nog niet duidelijk wie nou zingt. (De vocalen aan het einde zijn heel tof trouwens) Goed, het is dus ene Joe Elliott, die oorspronkelijk als gitarist was ingehuurd. Allemaal verrekt jonge gastjes trouwens, zo klinken ze zeker niet. Hello America klinkt een beetje Hair hippie-ig, gelukkig is daar een goede drumfill om het goed te maken. (Zo'n altijd lekkere bass drum gedempte open hi-hat combo, als ik sense maak hier) Verder rondtoerend op Wikipedia... 'During the 1983 Pyromania tour in Tuscon, Arizona, Elliott made a comment that turned off many of the fans in the audience and the people hearing about it. He offered to apologize and donate 1000 dollars to the district, but met with only limited success.' Nogal omslachtig opgeschreven, en je moet op de links klikken om erachter te komen wat dan. En dan blijken er hele sites te bestaan die over dat (toch absurd minor) incidentje gaan. Ik bedoel als een ongetwijfeld stronken zanger van een heavy metal band tijdens een show al geen baldadig racistische opmerking meer mag maken!? Als we het over de Spaanse voetbalbondscoach hebben, dan is 't wat anders en moet de man natuurlijk hangen. Was dat Aragones? Die zit er nog, damn heeft ie ze ook nog succes gebracht ook. Te lui om uit te zoeken of Def Leppard ooit nog in "greasy Mexicans"-town El Paso heeft gespeeld. Ik weet het nog niet met deze plaat, die vocalen leken alleen in de opening op Ozzy, het wordt nu (It Could Be You en Satellite) toch een beetje alsof de Eagles aan het metallen zijn geslagen. When The Walls Came Tumbling Down klinkt op alle vlakken heel wat scherper, punky. Wasted begint als iets wat ik eerder heb gehoord in dit project, Misschien van Saxon. Re!-sur!-rection! (Motor action, Locomotion?) Damn puntje van de tong, het is echt heeeeel duidelijk. Rocks Off continueert hoe dan ook het motormuizen-gevoel, op plaatkant A leek Leppard nog, ehm, intellectueel, nu is het gewoon bieren. Ik ga dit keer voor het tweede. Oenga-boenga drums, een versterker die ontploft, hevige panning, ja toch wel leuk. It Don't Matter, pophit, hier kun je horen dat Leppard gróót ging worden. More cowbell! Fuck die plaatkant A. Answer To The Master: 1.44 HOOOO grijns van oor tot oor. Bassist ook lekker bezig trouwens, maar dat vind ik altijd een dooddoener, de bassist noemen als ie niet samenvalt met, eh alles, maar hoog aan de loopjes gaat. Nou, Overture dan nog, en als dat niet met akoestische gitaren begint (7 minuten nummer namelijk) And with this message that I bring to youuuu, the beacon of light to see you through... Sweet! Kan zo in Almost Famous Niet zo goed als die diepe afsluiter van Samson, maar dan nog. De laatste 6 nummers (van de 11) zijn eigenlijk allemaal goed. Nemen ze toch mooi revanche op zichzelf!

woensdag 19 mei 2010

81. Samson - Shock Tactics

Zozo, dit spettert. Zou het soms een goede remaster zijn, kan haast niet missen. Heb meteen zin om Riding With The Angels opnieuw op te zetten. Lekkere (eenvoudige) riff, goede vocals. The Power! Oh fuck, het is brulboei Dickinson himself! Niet zo vreemd dat Maiden hem oppikte, hij is hier fenomenaal op dreef. Hij stond toen bekend als Bruce Bruce, wat nog debieler klinkt dan de bandnaam, maar goed die hond bestond nog niet en het was gewoon de achternaam van de bassist. (Soort Fleetwood Mac, al had de band dan Burr Samson moeten heten geloof ik) Leuke ritmische accentjes in Earth Mother. Ik zal wel in een emo-bui zijn, maar het wat hoger gezongen refrein van hetzelfde Earth Mother, it gets to me. Nice Girl is gewoon gezellie, krijg nu zin om dat proggy plaatje van Dio weer te luisteren, toch wat onderschat door ondergetekende, toch maar Onvermijdelijk van maken. Interessante quote van Dickinson op Wikipedia over zijn tijd bij Samson, alwaar ik ook leer dat Bruce Bruce klaarblijkelijk een Monty Python grap is, maar blijft 't stom vinden. "In my naivety I thought people who were in rock 'n' roll bands were great artists, and it was a huge shock to the system to realise that they weren't, that they didn't even aspire to be, really. Some of them did, maybe, but some of them, like Samson, were very frightened of the idea." Zo klinkt het alsof hij het maar stom vind en snel weg ging naar grotere en betere dingen, maar ik vind het eigenlijk wel sympathiek, de underdog enzo hè. Maar goed, terug naar de muziek. Blood Lust is wat te sloom, maar het gepiel in het ruimtelijke middenstuk is leuk. Pick up the tempo met Go To Hell. Ongetwijfeld het begin van de volgende plaatkant. Aardig, maar niets vergeleken met Bright Lights, een supernummer, met afstand het beste van de plaat. Prachtcombo van dubbele vocalen en gitaarlick in het refrein. Running faster than you! Het Hendrixiaanse Once Bitten is óók al goed, dit moet dan toch wel mijn favoriete NWOBM plaat aller tijden zijn. Het is pas in Grime Crime dat ik Dickinson wat vermoeiend vind worden. (Ben eigenlijk niet van Maiden en ja dit is beter dan alles wat ik van Iron Maiden heb gehoord, maar da's logisch) Snel door naar Communion de archetypische slotballade, wat akoestische snaren erbij. Now we can start the long way home.

dinsdag 18 mei 2010

80. Holocaust - The Nightcomers

Holocaust The Movie, zou dat bestaan? Ja dus, maar vreemd genoeg wel met aanhalingstekens. En je hebt natuurlijk ook nog de cultklassieker Cannibal Holocaust. Zou een band zich daarnaar vernoemd hebben? Nee, wel een ep van Necrophagia. Maar goed dit is een hoop gezwam om te zeggen dat Holocaust, de band dus, waarvan er volgens Wikipedia acht zijn, eigenlijk veel te softie klinkt voor hun naam. Het genre alleen al ("Progressive Heavy Metal") Een band die Holocaust heet moet black of death maken. Maar goed... Deze Schotten komen uit de New Wave of British Heavy Metal en klinken ook wel min of meer zo, al geeft het progressive al aan dat ze wel wat boven pubrock en motormuis-emblemen uitstijgen. Het gesoleer in Death Of Glory is bijvoorbeeld erg goed, gelaagd, hoe je het wil noemen. De zanger klinkt daar en overal (begin van Mavrock!) als een vijftienjarig Belgische knaap in een slechte punk- of Metallica-coverband. Hij zit wijselijk (maar toch 'n beetje jammer) achterin de mix verstopt. Ach ja, het gaat om de gitaren en die zijn ok. Het gave einde van Mavrock had wel in het midden mogen zitten als break. Heavy Metal Mania wordt vreemd genoeg ook al pas echt leuk in de laatste minuut.

maandag 17 mei 2010

79. Leatherwolf - Leatherwolf

Halford zou die bandnaam ook wel bedacht willen hebben. Dit begint meteen goed, met een vreemd huppelende drumpartij. De vocalen zijn wat voorzichtig/soft. Lees op Wikipedia (de plaat staat vreemd genoeg niet op Allmusic) dat de band vooral bekend is door triple lead guitar attack steel. Twee of drie, ik weet niet of ik zelf het verschil zo snel zou horen, maar Endangered Species opent in elk geval met een spetterende riff en alweer prima drums, eens kijken wie de trommels beroert: ene Dean Roberts. Endangered Species is eigenlijk nog wat rustiger dan de ook al niet brute opener Spiter en hier passen de melancholische vocalen beter. (Plus er zijn wat yoooowls, met mate mag het hoor) Tonight's The Night is het dansplaatje, maar dan zakt het tempo weer voor The Hook. (Terwijl dat toch begint met do you want a date en hop naar de disco) maar de break (die eigenlijk uit het niets komt) is voor de aanstekers. Maf bandje, net als Tyrant eigenlijk, maar dan dus wat gladder. Lees: veel beter geproduceerd, en misschien ook wel gespeeld. Wat niet verlet dat Tyrant natuurlijk op zijn eigen lo-fi manier veel cooler is, maar goed, beetje appels met peren vergelijken wel. Leatherwolf is veel meer proggy, let op de openingssnaartjes in Season Of The Witch, het eerste nummer waar die triple lead trouwens voor het eerst echt opvalt, en goed ook. Heb wel het gevoel dat de drummer inmiddels wel is teruggezakt in boem tjik boem tsjik, maar heel erg is dat nou ook weer niet. In Kill And Kill Again krijst de zanger als een meisje dat om een ijsje jengelt. Vagrant rockt dan weer wel, na een wel heel bekend clichématig begin. In Leatherwolf (de track jaja!) rennen ze zichzelf een beetje voorbij, ik bespeur ook een merkwaardige drop in geluidskwaliteit, zal wel aan mijn soulseek-downloadje liggen, wie weet is er een remaster? Vagrant klonk ineens wel geniaal helder. Maar goed, ook Leatherwolf heeft wel weer wat lekkere gitaarmomentjes. Wel een plaatje dat ik vaker ga draaien.

zondag 16 mei 2010

78. Celtic Frost - To Mega Therion

Tweede keer dat er Zwitsers langskomen, Hellhammer was ze voor. Die zie ik bij Wikipedia wel bij de associated acts staan trouwens. Even doorlezen verklaart nader, dit is eigenlijk een voortzetting van die band. Van Hellhammer staat me niet veel meer van bij, mijn eigen stukje maakt me eigenlijk wel nieuwsgierig! Tja. Celtic Frost roept weinig typdrang op. Sloom openingsintro, het lijkt pompeus te gaan worden, maar die gedachte is snel pleite met de The Usurper. Oeh! Nu wel wat tempo. Riff is aan de saaie kant, solo vergoedt wel wat. Dawn Of Meggido brengt wat later die Saruman voor zijn troepen-sound uit het intro terug. Doet me, met name vocaal. denken aan die comebackplaat van Gorefest. (La Muerte) Al heeft deze Zwitser geen echt loeiharde grunt in huis. Aan gegil doet ie ook niet, gelukkig. Vocaal gezien een van de vettere nummers, vocals zijn sowieso het sterkste aspect hier, maar instrumentaal houdt het allemaal niet over vind ik. Het evil lachje in (Beyond The) North Winds is wel een klein lichtpuntje, niet het juiste woord hier. Interessant trouwens, Allmusic heeft het over Death Metal, Wikipedia over Trash en Black (vroege voorloper van Black dan he, voor de Noren) Heb zelf de neiging het bij Death te reken, om de doodeenvoudige (ha!) reden dat Death me normalerweise altijd wat minder bevalt. Wel een heel fraaie hoes.

zaterdag 15 mei 2010

77. Tyrant - Legions Of The Dead

Er zijn een hoop Tyrants in metal-land. Er staan er al twee op Wikipedia. Een band uit, Tasmanië (stoer!) en een black metal gezelschap uit Japan. De Amerikaanse Tyrant (waar het hier om gaat) staat er echter niet bij. Belachelijk! Plaat opent met een ijselijke gil. De main vocals zijn echter een stuk "normaler" met veel ge-woooh. Hij drukt af en toe nog een pedaaltje in om even op gil-modus over te gaan. Drums niet al te strak, productie chaotisch, maar het straalt allemaal (het zullen al die woohs zijn) ontzettend veel lol uit. Fall Into The Hands Of Evil is zompig, de vocalist spoort zijn medebandleden zelfs aan: come on! Volgens mij in dit genre een zeldzaamheid, dat soort geintjes. Zit wat te googlen en zie dat een van de eerste hits een Tripod-pagina (!) voor deze band is. Da's bijna net zo old school stoer als Geocities. Hebben we ook eindelijk een biografie te pakken. 'In '82, the two recruited Greg's brother, Glen May (8-13-63), a big (6'3", 230 lbs.), violent high school football player, to replace their previous singer Doug Anderson.' Zo klinkt ie ook wel ja. Dit is trouwens hun debuut, maar we hebben het hier over een stel rare knakkers (Anvil-visioenen). Op zich deed de plaat het goed maar de bio suggereert dat de gasten pas weer de studio in gingen toen ze er contractueel toe verplicht waren. (Luie zakken) Vervolgens komen ze met weer een goede plaat aanzetten waarna: 'The band had been offered opening slots for groups such as Slayer, Savatage, and Mercyful Fate, but the band felt that they were equal to these groups and should not have to open, so they declined on those tours.' Ja (of Yeah Right) zo wordt dus nooit wat he. Vervolgens is het ineens '94, komt de zaak weer niet van de grond en (de website is natuurlijk stokoud) vanuit '97 waren er nog altijd wilde plannen. Alsof het momentum niet na '85 en minstens na '88 verdwenen was. De rest van de site is al even heerlijk met foto's als deze. Zou er iemand hun hotmail-adres nog checken? Oh ja de muziek. De titeltrack is gepast ambitieus, met wat akoestische snaren en schattig/hartverwarmend is de extreem zacht gezongen vocaal in het begin. Natuurlijk volgt er een stop, bring that riff in en GO. Zanger krijst mee met de solo. Er wordt betrekkelijk snel teruggeschakeld op het melodrama, maar die solo die daar langskomt ruist lo-fi en is de beste van de hele plaat. Die "zanger", tsjonge, quelle hartverwarmend amateurisme. Hij lijkt er helemaal niet in te geloven. Heerlijk. (Soort koekiemonster van de metal) Kan nog niet helemaal geloven dat die high screams van dezelfde gast zijn, respect. Hoop echo trouwens op de vocalen, in Knight Of Darkness wordt het echt teveel van het goeie, maar het zit eigenlijk overal. Misschien ligt het wel aan de mp3-rip, sommige nummers zwabberen onwaarschijnlijk, opgenomen in de garage van oma misschien. Wat een maf chaotisch werkje. Ik mag het wel.

vrijdag 14 mei 2010

76. Cacophony - Speed Metal Symphony

Da's nog eens een metal-toepasselijke bandnaam. Zat ditmaal vooraf al op Wikipedia en dat belooft wat. Maarliefst twee shredders! We blijven in de neo-klassiek hoek, maar hier zou (logisch met die albumtitel) ook speed metal te ontwaren zijn, wat hoop geeft op een goed plaatje. Eerst even aandacht voor dat heerlijk foute hoesje. Altijd gevoel dat in metal het krullenbos-gehalte opvallend hoog ligt. Deze openingsriff klinkt al zwaarder en vetter dan alles wat MacAlpine deed. Wel lilluke holle vaten-drums. Hee, vocalen, da's onverwacht. I am hunting for youuu. Zou een van die shredders nou ook zingen? Tragisch figuur trouwens, die Becker. Kan al dertien jaar niet meer spreken, verbazingwekkend dat ie nog leeft eigenlijk. Een echte survivor. Ondertussen is Savage best interessant, de maffe harmonieën waren aangekondigd, maar ze zijn scherp en toch aangenaam geproduceerd, heb zin om 'rond' geproduceerd te zeggen, omdat dat mooi klinkt. Er ALS van krijgen is op z'n zacht ongelukkig maar damn, RSI lijkt me een heel reëel gevaar. Het intro van Where My Fortune Lies, wow. Heb inmiddels door dat het Peter Marrino is die zingt, en zijn schorre stem is zowaar een beetje emotioneel in voorgenoemde track. The Ninja opent klassiek/jazzy en mooi. Maar gaat dan verder met een wat jammerlijke Santana-lick. Of Knopfler zelfs. Heh. Off-topic: Ik zie dat Friedman na Risk met Megadeth kapte, morgens een checken of mijn kopietje daarvan 't nog doet. Dit vind ik lolz: 'the title stems from a comment by Lars Ulrich from Metallica, who suggested to Dave Mustaine that he take more "risks" with his music.' En zie wat het gevolg is Lars, de band implodeert bijna! Hij deed 't expres natuurlijk. Terug naar de liedjes van Cacophony. The Ninja duurt me te lang, maar Concerto begint weer lekker. (Ze beginnen vaak goed hier) Maar ook na het intro met de in koor jankende gitaar blijft 't leuk met een tempo-versnelling en gepiel dat desondanks melodieus, eh, mooi blijft. Alleen heeft iemand te vroeg aan de fade-out knop gedraaid. De vocalen in Burn To Ground vallen wel ineens rauw op mijn dak. Een van de agressievere en mindere nummers, al zitten ergens halverwege nog wel wat hele vette akkoorden. Het goede nieuws aan deze plaat is dat de shred-stukken eigenlijk het leukst zijn. En zo moet het ook op een gitaarfetisjistenplaat.

donderdag 13 mei 2010

75. Tony MacAlpine - Edge Of Insanity

Tony MacAlpine. Nou, dat kan niet your average trash metal bandje worden. "Wheel Of Fortune", eighties gitaargepiel, zou ie nog gaan zingen, of is dit een Malmsteen-variant? (Ik zie Chopin al aankomen) Even op Wikipedia spieken, ah, instrumental solo guitarist. Deze opener is behoorlijk poppy, bijna Europe! Neo-classical metal dus. Ik moet ook nog eens uitzoeken wat shredden is, (ja dit waarschijnlijk!) maar die YouTube grappen daarover gingen altijd langs me heen... De drums zijn wel heel pompeus trouwens. Ah, een vuist in de lucht marching bass drum in The Stranger. Paar goeie akkoorden hier, ook op toetsen. Supercheesy wel hoor, dit kreeg 2.5 sterretje op Allmusic, Het tweede album zou beter zijn, volgens de sterren aldaar dan, maar ik pas sowieso. The Stranger is trouwens al wel beter dan de opener, hij schakelt gedeeltelijk over op een Daft Punk geluid. (En nu op een keukenmeid) Wel betrekkelijk verrassend dat MacAlpine (met zo'n naam ook) een Afro-American is. Zou ie nog een Hendrix covertje doen? De noedeltjes vallen niet meer op tot het new age keyboard-intro van Empire In The Sky (op sommige releases apart als interlude) me weer bij de les trekt, op rustige wijze nog wel. Kerkbellen en al. Het hoofdlnummer mag er ook wel zijn, alleen jammer van de fade-out. Wel Guitar Hero-muziek eigenlijk, als dat in de eighties al had bestaan had MacAlpine wel een plekje gekregen. The Taker heeft ook zijn momenten, maar gottegot die man heeft lucht nodig. Een zuurstof-apparaat. Die composities ademen gewoon niet. En dan.. Chopin. Op piano! Tsja.

woensdag 12 mei 2010

74. Angel Witch - Angel Witch

Een portie New Wave Of British Heavy Metal met Angel Witch. Die een Iron Maidentje of Wilco'tje doen, door als Angel Witch op Angel Witch het liedje Angel Witch te spelen. Als opener. Het spetterende gitaarmelodietje heeft meteen de broodnodige snelheid. Pingelen maar. Het refrein is (ook) wel wat voetbalsupporterig massaal. De main vocalist van dienst is in zijn eentje echter nogal anoniem. Niet zo belangrijk hier, het gaat om twinsolo's als in Atlantis. (Eerder hook dan solo trouwens, daarvoor is 't te kort) Drums bulderen goed trouwens, zal een van de vele remasters zijn die ik heb te pakken, er verschenen er een stuk of drie. Mooi hoe White Witch zo rond de tweede minuut wordt opengebroken in een langzaam gestrumd gitaarakkoord. Lol, de man zingt 'Confused' en ik denk eerst 'Computers'. (Past helemaal niet bij deze heksenvriendjes) Sorcerers is een van de betere nummers, melodrama Dio-stijl en ik moet toch terugnemen dat die vocalist wat anoniem is. Hij is duidelijk warmgedraaid en doet het fijn in een puike rrrawk-versnelling. Orgeltje als bonus, beste track van de plaat. Free Man is ook erg aardig, slim opgebouwd en best soulvol. Overigens nauwelijks metal of hardrock, die laatste dan.

73. Sleep - Dopesmoker

Grappig, de Wikipedia-pagina over deze band merkt op dat er een verkorte versie van Dopesmoker (het liedje = het album) in Broken Flowers te horen is. Ja nogal 'wietes', een echte stunt zou zijn de volledige tweeënzestig minuten in een film te verwerken! Al rondklikkend leer ik ook van de verbanden met Om en dus is dit in zekere zin het dichtste dat ik ooit bij Sunn O))) ben gekomen, voorlopig in elk geval. Openingsriff doet er (vanzelfsprekend) minuten over om enigszins op gang te komen en oh boy die bas is heavy! (Bass/e junkies unite!) Daar zijn de holle snares mieterig bij. (Bewust effect?) Maar beter zo, want bij scherpe drums verwacht je toch snelheid, nu kan het tribaal door en doortrippen. Ah, de vocalist heeft de slaap ook uit zijn ogen gewreven en vangt een openingsmantra aan. Als een Tarzan-kreet in de jungle. Oeh waaaah. Hm of toch meer een mantra. Effe tussendoor, het label van Sleep wilde dit niet uitbrengen, te radicaal en onpromootbaar enzo, maar ik zie dat op de vinyl-release de zestig minuten wel in vier parten zijn gehakt, vraag me af of als ze het zo hadden ingeleverd, helemaal aan 't begin, het dan wel had gekund. Zal wel niet, maar ik vind het vreemd. Zó heel anders kan de band toch daarvoor ook niet geweest zijn? We spotten de eerste heldere gitaarsolo op veertien minuten. Begin me te bedenken dat de vandaag voor het eerst (en eindelijk) gehoorde Black Sabbath 4 wel een goede opwarmer was. (Children Of The Grave heet dat op de cheape reissue) Dit begint bij elke drumfill steeds meer te klinken als een drumstel dat in bizar trage slowmotion explodeert en in duizend stukjes uiteenvalt. Ik wil niet eens beginnen met bedenken hoe dit i.p.v. op mp3 op super-audio cd over een goeie subwoofer zou klinken. Na een half uur houdt de bas-drone kortstondig op, voor mijn gevoel voor 't eerst sinds ie er na het intro in kwam! Minder dan een minuut (misschien wel minder dan een halve) later is ie weer terug. Het is wel de opmaat voor een ietwat hectischer gedeelte, er is zelfs een soort van drumversnelling en de bassist begint wat over z'n frets te wandelen! Ik ben de tijd een beetje kwijt maar zo rond 30-40 minuten Dopesmoker op z'n best. Een bijna emotionele gitaar-passage en dan een indisch/ooisters pling-ploing verstild stukje. De laatste vijftien minuten hoor ik niets meer wat eerder al langskwam. [of was het nou 'niet eerder al', red.] Dan is er nog de live bonus-track Sonic Titan, waarover Julian Cope lollig op zijn website schrijft: "...plus a nine minutes live-in-concert extra to wake you at the end in case you’d fallen asleep under the sonic assault of the main track and your home was burning down." Na 60 minuten strak gestructureerd dronen is de relatieve rommeligheid (en ruizig schelle lo-fi) van Sonic Titan wel een verademing.

maandag 10 mei 2010

72. Brutal Truth - Need To Control

Is dit niet wat sloom voor grind? (Collapse) Of is deathgrind de langzame variant? De zanger grunt ook alsof ie wat slaappillen op heeft. Krek, komt een emo-achtige screamer bij. Leuk! Zou dat nou dezelfde vocalist (Kevin Sharp) zijn? Of de bassist (Dan Lilker) die volgens Wikipedia backing vox doet... Dit kun je al geen backing vox meer noemen lijkt me zo. Ah, daar wordt in Black Door Face het tempo al opgekrikt. I die I die I die! Godplayer is zo'n beetje de meest intense track die ik in de hele serie heb gehoord, wat kan die gast krijsen zeg. Hoor liever die ander in de wat slependere passages. In I See Red, wat begint als een ware hit, zitten een paar lollige momenten. In een break wordt gegrapt "that's all" om weer gewoon door te gaan, maar even daarvoor al is er een kortstondige pauze/stilte waar ze volgens mij expres het geluid even helemaal naar 0 hebben gedraaid. (Om meteen weer daarna vol door te gaan) Een oorploppend moment. Ironlung is het rustpuntje dat de plaat in tweeën hakt. Was laatst nog op de radio dat de patiënt die 't langst in zo'n ding lag was overleden. Brutal Truth's ijzeren long klinkt nogal spacy eigenlijk. Geen zompende en zuigende ademgeluiden. Wel de kans om even op adem te komen, ironie!? Ik lees inmiddels op Allmusic dat het toch Sharp is die 't gebrul in welke frequentie dan ook voor zijn rekening neemt. Waarvoor mijn petje af! De snare in Bite The Hand is St. Anger avant la lettre. Een van de betere felle tracks hier, dat lo-fi haalt de scherpe kantjes er wat vanaf. Ordinary Madness is na Collapse de tweede vijfminuter en van eenzelfde tempo. Deze is nog simpeler. Het lijkt wel één akkoord en één schreeuw. (Je kan iets over Munch mompelen) Brain Trust, zou mijn, kuch, single-keuze zijn, is een laatste hoogtepuntje, bij het qua drums wel vette Choice Of A Generation heb ik er genoeg van. Brain Trust eindigt al met zo'n scream en dan gaat 't ook weer zo door.

zondag 9 mei 2010

71. Mastodon - Remission

Mastodon laatste was zoals bekend toegankelijk en geschikt voor the masses, maar hoe zou dat het er op hun debuut Remission aan toegaan? Een stuk wilder dus, met grunterige vocalen. Da's effe één nummertje wennen, maar March Of The Ants klikt. Woest! Lekker ook hoe ze in dat ene nummer van bruut naar melodieus en terug gaan. Ze blijven blazen in twee korte liedjes en mijn aandacht wordt pas weer echt getrokken in Ol'e Nessie, heb geen bezwaar tegen proggy metal geloof ik. Al zit de echte lucht in dit nummer ook pas hier aan 't einde. Hoe zit het ook alweer met de vijf elementen en Mastodon? Dit is Vuur. (Niet verbazend, maar lucht hebben ze nog niet gedaan, dat zal de volgende wel worden meer "poppy" than ever) Begin me door de niet bepaald heldere zeg maar megafonerige grunts nu ineens af te vragen of de mannen hier niet gewoon een Opethje doen. Trainwreck: hola, wat krijgen we nou. One? Goede opbouw, maar jammer genoeg met afstand de minste vocaal van de hele plaat. Terzijde: lol, alleen in Onvermijdelijke Metal kun je ondertussen wikiwilfen naar hoe je van doodnormale soda crack kan maken. Ja, heb je dus nog wel altijd cocaïne poeder nodig, maar dan kun je 't oproken. (Dank u Brent Hinds) Het wachten is toch nog altijd op een echt goed nummer m.u.v. het mierennummer uit 't begin. Trilobite is (eindelijk) een duidelijke kanshebber met een goeie afwisseling van hard en zacht. Liefste gitaarpassages van de hele plaat. Wat krijgen we nou, mijn hand (nou ja twee vingers) zit ineens onder het bloed!? Scheerwondje van vanochtend kennelijk. Heeft Mastodon dan toch mooi even open gespeeld.

70. Rainbow - Rising

Hee alweer Dio. Of een imitator. Nee het is hem! Samen met Blackmore. Die ik nog eerder associeer met zijn Renaissance-luit-act dan met Deep Purple. Deep Purple is geen Black Sabbath hè jongens? Rainbow's Rising is met z’n 33 minuten lekker behapbaar. Langer dan dat hoef ik onze mini-brulboei ook niet te horen. Zes nummerkes, kan er wel even doorheen zoeven. Tarot Woman: vind die openingsblieps fantastisch, leuk dat ze aan ’t eind nog even terugkeren, maar ‘t liedje niet zo. Het is niet echt slecht, het bijna lukrake gitaargepiel rond 3.30 wat dan overgaat in een duidelijk solo is erg leuk, maar toch, het is niet zo’n heel opvallend nummer. Run To The Wolf heeft een mega-refrein. Something’s evil passing by bromt Dio als ware hij Solomon Burke! Starstruck is gezellie voelt een beetje goedkoop an, pittig einde wel, kan moeilijk zeggen dat ‘t niet spettert. Do You Close Your Eyes is mijn favoriet van kant A, ondanks dat het refrein niet met dat van Run To The Wolf kan wedijveren. Waarom dan wel favoriet? Hmm, gewoon perfecte synthese van alles. Kant B bestaat uit twee lange nummers. Stargazer geldt als de prijstrack (zag ik ergens op Wikipedia) maar ik pas, te bombastisch, zap-moment. (En dan valt het orkest uit München eigenlijk nog niet zo op) Vraag me af hoe Dio dit hele concerten vol houdt, ik word er al luisterend al moe van. A Light In The Black is daarentegen wél goed. Weirde keyboard-solo. En daarna, nou ja, Blackmore-time. Tong uit de bek zou ik zeggen.

vrijdag 7 mei 2010

69. Dio - Holy Diver

Vreemd eigenlijk dat Dio die Nederlandse rapper nooit heeft aangeklaagd. Misschien een te algemeen woord? Of hij had gewoon al genoeg centjes. Ik bedoel, Manitoba deed 't wel toen met "Caribou". You got desire, so let it out! Shout! Ja dit opent precies zoals ik had verwacht, beetje zoals Anvil, maar dan met een goeie zanger. Weet niet of ik nou de remaster te pakken heb, of de 'gewone' versie, maar die snare-drum ratelt lekker goedkoop. Oehhh spooky, hoor ik daar een donderslag? Hm, dat wordt helaas weer vrij bruusk afgekapt. Holy Diver is een log, sloom nummerke. Voelt eerst wat leeg. Dan heb je wel héle goeie melodieën nodig omermee weg te komen. De dubbel-vocaal hier is in elk geval al een stap in de richting. Misschien wordt het gaandeweg beter. Eddie Van Halen-riffjes nu. (Ain't Talkin 'Bout, wat was het, niet Dub in elk geval...) Gypsy is gelukkig weer lekker, van mij mag Dio constant over the top intens tekeer gaan. Hier redelijk 'laag' en soulful. Caught In The Middle heeft het beste (pre-)refrein. You can feel it, etc. Mooie emotionele solo ook daarna. (Dio is ook tevreden: 'yeah'). Eerste nummer na de opener dat ik meteen opnieuw op wil zetten. En het blijkt uiteindelijk ook mijn favoriet. Middeleeuws Sabbath-gefröbel en een bijna schattig falsetje open Don't Talk To Strangers aandoenlijk. (En mooi) Ze zijn kwalitatief op stoom nu denk ik. Juist. Beng! Is die solo niet een bietje vals. Don't dream of women, cause the only bring you doooooooooown, grinnik. Klasse-nummer. Straight To The Heart is me iets te houthakkerig, riffs zijn zo bluesy/eenvoudig. Is wel een overkoepelend iets waarom die early heavy metal nou ook weer niet mijn favoriete ding ever gaat worden. Dan veeeel liever spacy dingetjes als het intro van Invisible. (Later ook leuk: you can be-be-be-be-be-be.... inderdaad) Wat een filosofietjes in Rainbow In The Night. Die synth is ongeveer zo slecht als Moke op hun laatste plaat. Wel de beste break van de plaat. Heel kortstondig zo voor de solo, geen plaat van breaks kennelijk, had het woord zowaar nog niet eerder laten vallen, geloof ik. Wel een plaat die met het verstrijken van de weken goed blijft hangen. OnvermijDiolijk, dus.

donderdag 6 mei 2010

68. Entombed - Wolverine Blues

Van Entombed had ik het debuut Left Hand Path al gehoord. Drie jaar later (en met nog een album ertussen, waar brulboei Petrov er niet bij was, als ik de data goed heb) kwamen ze met Wolverine Blues. Die titel klopt wel want het begint al meteen softer, met inderdaad die bluesy akkoorden. In de categorie: 'hoe labels met je fucken', moet niet onvermeld blijven dat Entombed's label bedacht dat Wolverine ook een Marvel stripfiguurtje was en ze de plaat, zonder met de band te overleggen, opzadelden met een stripboekje! Rotten Soil is al een stuk beter dan de toch wat brave (haha poseur) opener. Vetter, ingewikkelder drumwerk en goede vuist in de lucht-momenten. (Dus bruut maar tegelijk met veel stiltes, zo wil ik ze) De zanger blaft ook weer zoals 't hoort. Crunchy break. In Demon zit in een bepaalde fase wat distortion over de vocalen, vreemd eigenlijk in een extreem genre als metal, maar dat hoor je niet zo vaak... (Het viel mij in elk geval op) Ze blijven goed bezig trouwens. Ok. De vocalen in Contempt zijn fan-tas-tisch! Hij begint zo nonchalant en ongeïnteresseerd. (Dat verandert later wel hoor) Big smile hier. De plinky gitaarmelodietjes rond 2.30 zijn ook fijn. Eindelijk ook een rockster-solo, als je dan toch toegankelijk doet. Beste track van de plaat. I got a heart like a graveyard. Er gebeurt hier toch wel iets raars, het middenstuk is normaal 't laatste wat ik goed vind aan een metal-plaat. Oh jee Hollowman is, op de momenten dat de feedback begint te suizen bijna.. Nirvana. (Nu zit ik ineens ook aan R.E.M te denken maar da's logisch) De band dacht we gaan er maar uit met het hardste nummer, voor al die knakkers die sell-outs beginnen te roepen. Jesus Christ! Lord Of Flies! Een pluim voor Petrov die hier met een gruntje opent. Ik denk niet dat ie ooit geïnspireerder heeft geklonken. (Maar dat zijn grove aannames, zoals gebruikelijk) Sinds de hervatting van dit project, is deze het dichtst bij Onvermijdelijk, dus ik denk dat ik mijn stempel tevoorschijn kan halen!

woensdag 5 mei 2010

67. Soundgarden - Badmotorfinger

Een duidelijk hiaat in mijn muzikale opvoeding. Qua klassieker-gehalte. Je kunt 'm goed of slecht vinden, maar je moet deze toch eens gehoord hebben. Claro. Chris Cornell ken ik ook alleen maar van 't gezucht over diens recente werk, nooit bewust een noot van man's zangkunsten gehoord. Wel een indrukwekkende strot, blijkt snel, maar soms (neigend naar vaak) ook wat te. In opener Rusty Cage bijvoorbeeld. Moet ie soms als de grote boze wolf dat rieten/stenen huisje van de drie biggetjes omver blazen? Had niet verwacht dat hij naast de diepe soulvolle schreeuwkant (Somewhere!) ook nog die echte hogere metal-vocalen in huis heeft. Stoer! Zoals de hele plaat veel meer metal is dan ik dacht, hij mag er echt bij in dit project. Natuurlijk is een van mijn favoriete momenten dan wel weer het softe Outshined, met die 'now you know'-koortjes. Daar zetten we dan maar snel even een ander bruter goed moment tegenover, te weten het einde van Slaves & Bulldozers. Searching With My Good Eye Closed begint heel interessant (spoken word is altijd mijn ding) maar verzandt een beetje. De verveling dreigt toe te slaan maar gelukkig volgt Room A Thousand Years Wide, waarschijnlijk wel het beste nummer. Begint als een soort verbeterde vettere versie van Metallica, maar die vergelijking verdwijnt meteen. Gewoon een gaaf log nummer. Zelfs (?) de maffe sax werkt. Het eerste nummer wat ik eigenlijk meteen opnieuw op wil zetten. Drawing Flies is ook wel lekker ter variatie, superouderwetsch riffen. (Black Sabbath-achtig wmbt) Holy Water vind ik aardig de vele vocale kanten van Cornell illustreren. Luister alleen al naar de eerste minuut. Vind z'n eerste variant daar 't minst interessant. Eddie Vedder-stylo.

dinsdag 4 mei 2010

66. Taake - ....Doedskvad

Een of andere schimmige Noor. De titel klinkt meer als de PSV-voetballer, maar of dit net zo goed wordt... Het boekje is trouwens ook wel komisch vol spijkerschrift-achtig gekriebel wat alleen door Taake zelf begrepen wordt waarschijnlijk. Kijk nu pas naar de achterkant en zie dat 't om een heuse band gaat, hoopte op een solo-project. Heet die ene gast nou Hoest? Hij staat daar lollig met zijn duim omlaag. Bij zo'n beeld geloof ik niet dat ze zichzelf serieus nemen. Dat geldt dan weer niet voor Mord en Corax die in creepy corpse paint verschijnen. Laba (Lada of Labia was nog wat lolliger geweest) steekt een omgekeerd kruis naar voren. (Niet z'n eigen) Verder dient het TNBM logo niet onvermeld te blijven. Anti-Human, Anti Life. De letters van de afkorting kunnen de volgers zelf wel invullen. De muziek valt qua ontoegankelijkheid nog mee, voor one thing het is niet lo-fi als de jongens van Burzum. De verschillende onderdelen van 't drumstel zijn nog behoorlijk uit elkaar te houden, zeg maar. Ik zet alleen wel een beetje te zoeken naar songtitels. Oh die zijn er gewoon niet! Track 1 raast zeven minuten door, met name de laatste twee minuten zijn simpelweg "mooi" met uitwaaierend tremolo-ende gitaren. (Mis nog wel de koor-samples die komen toch nog wel hè?) Track 2 illustreert mooi waarom metal een "moeilijk" genre is (of kan zijn) de gitaarriff in 't intro is fris en fruitig, maar dan beginnen de drums te draven, het is gewoon niet dansbaar en niet sexy. (Het laatste waarmee deze figuren geassocieerd willen worden) Rond de tweede minuut zit er wel een goeie trash-fase trouwens."Ghehe ghehe" kuchtgrinnikt de zanger rond de derde minuut. Ik begin al een recurring theme te spotten, want in dit nummer vind ik eigenlijk precies dezelfde soort waaier-gitaar fase het leukst, die hier doorloopt tot en met de fade-out. Ook fijn hoe de tikkende basgitaar bijna een soort trommel wordt. (Of zou dat toch ook gewoon de kickdrum zijn, grinnik)
In Track 3 schakelt men even in een tandje terug voor een wiegliedje, wat feedback en dan de stilte voor de storm. Waaaaah. (Dit kan op Source, Tags and Code of hoe die plaat van AYWKUBTTOD heette) Hmm, de gitaarmelodie is hier bij nadere bestudering wat lullig, heb even 't gevoel dat ze me zitten te fokken en gewoon het Noorse volkslied spelen. Schrikt wakker bij de break. "Oeh!!" Die kwam als geroepen. De drummer wordt zo enthousiast dat zelfs hij even lijkt te struikelen. (Hij is verder manisch strak natuurlijk) Maar ik houd wel van die korte pauzes, is volgens mij ook veel leuker om live te spelen, kun je effe een rare bek trekken ofzo. De melodie aan het begin van Track 4 klinkt nu al alsof iemand er een 8-bit Nintendo versie van heeft gemaakt of zou moeten maken. (Check dat op Youtube) Jammer dat het echoënde gitaaraanzetje rond de tweede minuut nooit een hele melodie wordt. Maar in dit nummer zitten stiekem toch wel wat poppy licks verstopt, en het is na het matige begin misschien wel het hoogtepunt. Track 5 heeft iets zonnigs, ik zweer 't. Psychedelica! Hier had de zanger van mij zijn kop mogen houden, was een mooie instrumentaal geweest. Daarmee geloof ik 't wel. Track 6 is dan ineens wél instrumentaal en helaas vooral lomp en saai. Het intro van Track 7 is ook weer vrij vrolijk en een soort eighties-ode. Vraag me af waar dan de piano blijft die de credits beloofde (maar zonder specificatie in welk nummer ie dan zou zitten, zal wel een geintje zijn) Prompt valt de cd uit. Nou ja, het was ook wel goed zo.

maandag 3 mei 2010

65. Slayer - Seasons In The Abyss

Daar zijn de inmiddels vertrouwde gasten van Slayer weer. Zat wel even te peinzen of ik nou alleen Reign In Blood van Slayer had gehoord of ook nog 'n andere... Ja dus. South Of Heaven. Oeps! War Ensemble opent de plaat helder en krachtig. Vocalen neigen naar verstaanbaar. Meer Metallica ook. (De gemakkelijkste inkopper) In elk geval lijkt 't allemaal wat minder rafelig, best commercieel. Iets wat ook geldt voor de twin-gitaren van Blood Red. Melodieus! Kan meteen door naar mijn Slayer-favorieten. Wel leuk trouwens dat Araya, Hanneman en King allemaal nummerkes bijdragen. (Hoe Beatles!) Zou Lombardo ooit nog wat gepend hebben? Spirit in Black doet er een tempo'tje bij. Lekker. Ik vond de eerste solo in dit nummer niet zo, maar de tweede wat krijsendere/jankerige mag er wel zijn. (Leuke korte pauze ook effe). Fuck Expendable Youth begint ook weer zo goed, dit zou zo nog eens mijn favoriete Slayer kennen worden. (En hop we zijn meteen effe afgeleid) Dead Skin Mask is me te olijk. Toegegeven de solo is wel creepy en gevaarlijk. Vreemd, tijdens de eerste solo op deze plaat dacht ik 'naah moeten ze eigenlijk niet doen', maar nu rammen ze juist in die momenten goed door. (Drums bulderen erachter hier, weer erg goed geproduceerd) Wat zijn dit voor kinderstemmetjes? Mister? [Gein, red.] Gaat dit over een John Wayne Gacy-achtige verkrachter, ofzo. Dan moet ik terugnemen dat 't olijk was, maar ik bedoelde melodie-wise. Het snelle nummertje pas ik even, geef mij maar zo'n going to war-intro als Skeletons Of Society. (Hier is de logheid waar Kindamuzik-man Martijn ter Haar over sprak in zijn aanbeveling) Hmm, nu is de hi-hat ineens wat iel. En dat rare half-gesproken stukje, nee. (Het wordt wel steeds lolliger) Dit is gewoon riff en de rest vergeten we. Laatste kwart is 't op voor mij, Born Is The Fire is het slechtste nummer van de plaat. Het slot- en titelnummer heeft ook weer een voor Slayer's doen (?) een heel maf gezongen refrein, de gitaren zijn dan wederom vetter. (Pielsolo en op de achtergrond aan 't slot een mooi motiefje) Dus... Beste Slayer? Toch maar veilig op Reign In Blood houden, maar dat is een vuistslag, deze is veel aangenamer om te draaien. (En zeker beter dan South of Heaven)

64. Nile - In Their Darkened Shrines

Poehee! Avant-gardistische extremiteiten. Zo'n plaat geschikt voor 't gebruikelijke riedeltje. Ik snap er helemaal geen bal van en daarom is 't juist leuk. Als altijd twee nummers inkomen, dan knallen met track 3,4 en 5. (5 = Unas Slayer Of The Gods, een elf minuten durend epos) Het leukst zijn de stoere Arabische invloeden die je bij een band die Nile heet mag verwachten. Album eindigt met het vierdelige aan elkaar gesloten titelnummer, gaat ook weer alle kanten op, drones, dark ambient, grunts en ga zo maar door.

zaterdag 1 mei 2010

63. Black Sabbath - Sabbath Bloody Sabbath

Na de reeks rond Metallica gingen de Subjectivisten nog wat verder terug, naar de ware oervaders van de Onvermijdelijke Metal. Ik droeg een striem of kontjes-schrijfsel bij over Sabbath Bloody Sabbath. Maar lees vooral ook de diepgravende artikelen over Paranoid, het debuut, Vol. 4, Master of Reality en The Headless Cross (en ander Tony Martin-era werk).