68. Entombed - Wolverine Blues

Van Entombed had ik het debuut Left Hand Path al gehoord. Drie jaar later (en met nog een album ertussen, waar brulboei Petrov er niet bij was, als ik de data goed heb) kwamen ze met Wolverine Blues. Die titel klopt wel want het begint al meteen softer, met inderdaad die bluesy akkoorden. In de categorie: 'hoe labels met je fucken', moet niet onvermeld blijven dat Entombed's label bedacht dat Wolverine ook een Marvel stripfiguurtje was en ze de plaat, zonder met de band te overleggen, opzadelden met een stripboekje! Rotten Soil is al een stuk beter dan de toch wat brave (haha poseur) opener. Vetter, ingewikkelder drumwerk en goede vuist in de lucht-momenten. (Dus bruut maar tegelijk met veel stiltes, zo wil ik ze) De zanger blaft ook weer zoals 't hoort. Crunchy break. In Demon zit in een bepaalde fase wat distortion over de vocalen, vreemd eigenlijk in een extreem genre als metal, maar dat hoor je niet zo vaak... (Het viel mij in elk geval op) Ze blijven goed bezig trouwens. Ok. De vocalen in Contempt zijn fan-tas-tisch! Hij begint zo nonchalant en ongeïnteresseerd. (Dat verandert later wel hoor) Big smile hier. De plinky gitaarmelodietjes rond 2.30 zijn ook fijn. Eindelijk ook een rockster-solo, als je dan toch toegankelijk doet. Beste track van de plaat. I got a heart like a graveyard. Er gebeurt hier toch wel iets raars, het middenstuk is normaal 't laatste wat ik goed vind aan een metal-plaat. Oh jee Hollowman is, op de momenten dat de feedback begint te suizen bijna.. Nirvana. (Nu zit ik ineens ook aan R.E.M te denken maar da's logisch) De band dacht we gaan er maar uit met het hardste nummer, voor al die knakkers die sell-outs beginnen te roepen. Jesus Christ! Lord Of Flies! Een pluim voor Petrov die hier met een gruntje opent. Ik denk niet dat ie ooit geïnspireerder heeft geklonken. (Maar dat zijn grove aannames, zoals gebruikelijk) Sinds de hervatting van dit project, is deze het dichtst bij Onvermijdelijk, dus ik denk dat ik mijn stempel tevoorschijn kan halen!