86. Cyclone - Brutal Destruction

Hadden we al Belgen gehad in deze serie. Ik meen van niet. (Tachtig procent zal sowieso wel Amerikaans of Brits zijn geweest) Behalve die Zwitsers van kom hoe heten ze ook alweer.
Maar goed, Belgen nu dan. Honderd bonuspunten voor het feit dat dit trash-metal plaatje een half uur duurt. Niet dat het slecht is, maar dat zijn de speellengten die dit soort muziek nodig heeft. Als dit de band is (en ik geloof het wel) krijg ik ineens zin in een Broodje Warm Vlees of een Broodje Bakpao. Brutal Destruction begint met een vrij sloom instrumentaal intro, en gaat dan aardig verder met Long To Hell, dat een mooi kick drum stamp-passage heeft. De zanger is acceptabel, klinkt als iemand met een punk achtergrond, zijn screams zijn wel een beetje naar/eng. In Fall Under His Command hinnikt ie vrolijk aan het begin (en zet 't later helemaal op een lachen) Jammer dat na de vette snelle solo, de terugkeer van de riff niet echt uit de speakers knalt. De drums beginnen wat te wankelen, de maatsoort was onderling niet helemaal goed afgestemd, of de fills waren gewoon te moeilijk voor de arme jongen. Lachen in The Call Of Steel. Kwusj de iron wiel. Accentje! (Fighting the fatal klinkt later meer als Fighting the feel) Hier (terug in Steel dus) heeft de drummer zijn zaakjes ineens wel op orde. Gewoon meer van het voetenwerk. Al probeert hij tijdens In The Grip Of Evil wel leuke jazzy roffels erdoor te moffelen. Ambitieus! De melodie lijkt wel wat op die van Teenage Mutant Hero Turtles, gheh. Die zouden metal ook wel waarderen denk ik. En heette hun baas/die rat geen Shredder! In The Grip Of Evil is mijn favoriete nummer. In de eind-break (een minuut voor het einde) maakt de zanger een sissend geluidje alsof ie een bierflesje opentrekt. "Ah!" Merkwaardig, Take Thy Breath komt ineens veel helderder door. Sessie uit een andere studio, of iets van mijn mp3's. Een remaster misschien. Night falls and I'm here, now you feel fear! Qua melodie bijna atonaal trouwens op een fijne avant-gardistische sik-manier. Vervolgens is Incest Love ineens Heideroosjes. Wat gebeurt hier allemaal. Chaos reigns!

85. Apocrypha - The Forgotten Scroll

Zat een beetje tegen deze plaat aan te hikken. Steeds als ik 'm binnenhaalde via Soulseek bleek het een of andere kloterige vinyl-rip. (Hopelijk niet steeds van dezelfde user!). Is ie zo obscuur? Nu dan wat beluisterbaars gevonden, al klinkt het nog altijd wat dof of juist galmend, als dat samen kan gaan. Rondneuzen op Wikipedia heeft weinig zin, want er bestaat alleen een Nederlandse pagina, terwijl de band toch echt Amerikaans is. (En die Nederlandse pagina geeft niet meer dan bezetting + discografie) Musicmeter dan maar... (Want de tracklist ontbreekt ook nog, was ik nog even vergeten te vermelden) Daar staan er wel een paar, maar niet deze! Gottegot. Google to the rescue. Fredianelli (de gitarist) blijkt de hele boel gratis online te hebben gepleurd. Zal ie de rechten wel nooit volledig aan Shrapnel hebben verpatst (de geïnteresseerden spoeden zich hiernaartoe. Zanger Steve Ploicca heeft het vibrato, zonder iel te worden, dat is ook wel 'ns fijn, een beetje een dronken rafelrandje wel eigenlijk, ik hoor Dio na een whiskeyvat ook wel zo Riding In The Night zingen, het commercieelste nummer van de plaat. Holy Wars (Only Lock The Door) doet er qua tempo een lekker tandje bij. En een lekker wild einde. Waren die Shrapnels niet van het shredden? (Dat zou qua naam leuk passen) Dan was het intro van Fall Of The Crest zeker een contractuele verplichting! De zanger begint inmiddels als een maffe circusdirecteur te klinken. In Tablet Of Destiny (de ware shredder) houdt ie zijn mond. (Al zijn de orgels, jawel, nog altijd kermis) Drums lijken wat hobbelig, maar aan 't end mag ie lekker vooruit rammen en dat gaat beter. Ik begin een patroon te ontdekken want Look In The Sun vind ik ook alleen leuk in het massief rockende stoner einde. Hooo, daar zijn ze, de akoestische snaren in de slottrack. (Broken Dream, wat anders) Snare in de kelder opgenomen. So many nights, I cried alooooo-o-o-o-one. Another night, another broken dream. (Another night with youuuu da's dan wel weer een originele wending) Ze volgen verder 't boekje, hebben het net niet helemaal, maar ze doen hun uiterste best en zijn lief.

84. Overkill - Feel The Fire

Moehahah! Dubbele kick drums rollen modern binnen, maar nu gaat het meer op de Britse golf verder. Ozzy & Iommi zouden tevreden zijn. Dit knalt er lekker in en die brul aan het einde mag er ook zijn. Wat, gaat ie nou alweer lachen, de lolbroek. (Hij brengt er wel variatie in an, maar hij blijft maar bezig, de hele plaat lang) Het tempo gaat met Rotten To The Core flink omhoog, of had die opener iets fake slepends en werd ik gefopt, hoe dan ook... De break rond 2.13 is steengoed, geen amateurs hiero. Het geblaf van de zanger in de outro is erg lollig. In There's No Tomorrow rennen ze zichzelf in eerste instantie voorbij, maar om het goed te maken wat aansteker-snaren-traantjes, de dramatiek in de stem van de zanger krijgt ineens wat ongemakkelijks, het lijkt bijna Vic Chesnutt wel! (Maar zingen moet ie verder maar niet proberen) Zou er een band zijn die zich Hammerhead heeft genoemd, naar de song. Zou moeten. Leaving the posers behind. Dominant worden wij brave luisteraartjes toegesproken. Strikt en strak muziekje ook wel. De titeltrack begint als een indiepop-liedje, met de bas bijna als extra trommeltje, werkt leuk, de akkoorden zijn wat jammerlijk standaard, maar het liedje gaat gaandeweg wel vooruit, deze gasten zijn technisch wel zo goed dat ik bijna ga opmerken dat het op één luisterbeurt eigenlijk niet te behappen is. (Wat ik een slap excuus vind) Maar wel een van de hoogtepunten uiteindelijk, die titeltrack, en hij lacht wéér en krijst ook nog wat in een zelfverzonnen taal, of who cares about Engelse spraak, teksten irrelevant. Blood & Iron, All Right Donuts! (Hij zal wel wel wat anders zeggen) Ok, dit gaat weer veel teveel over de vocalen, let op de drumritmes in Kill At Command rond 2.10 (En toch ook op het koortje!) Man man man, het intro van Overkill! Overkill will never dieee. Had het laatste nummer moeten zijn maar geloof dat de tiende ook een bonusje was, eigenlijk onnodig. Brrruut. Bigbeat-riffie hier, melodieus gezien blijf ik het met die schuivende power chordjes wat moeilijk vinden. Al het andere is prima.

83. Cirith Ungol - King Of The Dead

Ah Mordorrrr. Zo, die gast zet het meteen op een schril schreeuwen, ik verwachtte iets toegankelijkers Dio-stijl, dit is best punky. Drums klinken maf, maar 't werkt wel. Die solo is eigenlijk veel te goed voor wat er verder in dit nummer gebeurd. (Atom Smasher) Het is wel slim dat die vocalist zichzelf meestal 'dubbelt' want zo op zijn eentje heeft ie toch vrij weinig kracht (of breedte). Black Machine is de totale anti-swing, het rommelt houterig en hotseknotsend door. (En men weet, als iets slecht wordt vind ik het eigenlijk wel weer interessant) Wat doet die gitarist nou? (Master Of The Pit) Het lijkt wel een Mexicaans geïnspireerde solo. De bas blijft ook maar pielen met rare effectjes. Breakje, bas terug als een spionage-theme, hehe, eindelijk 'ns een Ríff, snel overstemt door een wel erg snerpende solo, later krijgt ie gelukkig wel wat body, maar echt melodieus/sentimenteel/twin wordt 't helaas niet. Toch na dat rare begin een van de betere nummers. Inmiddels val ik een beetje stil, in King Of The Dead ben ik de stem wel zat. Word weer wakker rond Finger Of Scorn. Akoestische gitaren! Gheh, Metallica-stijl ballade dit trouwens, in 't begin dan. Eigenlijk blijven de punten hetzelfde: bassist klinkt bizar, which is good, zanger klinkt bizar, which is bad. Finger Of Scorn is errug sloom trouwens, voor dat de akoestische gitaren een comeback maken valt het nummer blackmetaliaans uit elkaar. Tocata In D Minor, dat wordt lachen.. Oh nee! Oh jaaaa dit. Oh mijn god, tragisch wel. Dit is wannabe-shredden. Als laatste track Cirith Ungol van Cirith Ungol. (Helaas geen triple..) Ik moet zeggen na dat "klassieke" stuk wil ik de plaat alleen nog maar kapotmaken. Amusante mislukking.

82. Def Leppard - On Through The Night

Def Leppard. Nog zo'n (zoals ooit Black Sabbath) superbekende naam waarvan ik geen liedje zou kunnen noemen. Maar bij Sabbath is er nog wel een fenomeen als Ozzy. Wie is de zanger van Leppard? Hebben ze een gitarist van wereldfaam? I guess not. De zanger klinkt in elk geval wel wat als Ozzy! Grappig, rondscrollend op Wikipedia is het me de eerste minuut nog niet duidelijk wie nou zingt. (De vocalen aan het einde zijn heel tof trouwens) Goed, het is dus ene Joe Elliott, die oorspronkelijk als gitarist was ingehuurd. Allemaal verrekt jonge gastjes trouwens, zo klinken ze zeker niet. Hello America klinkt een beetje Hair hippie-ig, gelukkig is daar een goede drumfill om het goed te maken. (Zo'n altijd lekkere bass drum gedempte open hi-hat combo, als ik sense maak hier) Verder rondtoerend op Wikipedia... 'During the 1983 Pyromania tour in Tuscon, Arizona, Elliott made a comment that turned off many of the fans in the audience and the people hearing about it. He offered to apologize and donate 1000 dollars to the district, but met with only limited success.' Nogal omslachtig opgeschreven, en je moet op de links klikken om erachter te komen wat dan. En dan blijken er hele sites te bestaan die over dat (toch absurd minor) incidentje gaan. Ik bedoel als een ongetwijfeld stronken zanger van een heavy metal band tijdens een show al geen baldadig racistische opmerking meer mag maken!? Als we het over de Spaanse voetbalbondscoach hebben, dan is 't wat anders en moet de man natuurlijk hangen. Was dat Aragones? Die zit er nog, damn heeft ie ze ook nog succes gebracht ook. Te lui om uit te zoeken of Def Leppard ooit nog in "greasy Mexicans"-town El Paso heeft gespeeld. Ik weet het nog niet met deze plaat, die vocalen leken alleen in de opening op Ozzy, het wordt nu (It Could Be You en Satellite) toch een beetje alsof de Eagles aan het metallen zijn geslagen. When The Walls Came Tumbling Down klinkt op alle vlakken heel wat scherper, punky. Wasted begint als iets wat ik eerder heb gehoord in dit project, Misschien van Saxon. Re!-sur!-rection! (Motor action, Locomotion?) Damn puntje van de tong, het is echt heeeeel duidelijk. Rocks Off continueert hoe dan ook het motormuizen-gevoel, op plaatkant A leek Leppard nog, ehm, intellectueel, nu is het gewoon bieren. Ik ga dit keer voor het tweede. Oenga-boenga drums, een versterker die ontploft, hevige panning, ja toch wel leuk. It Don't Matter, pophit, hier kun je horen dat Leppard gróót ging worden. More cowbell! Fuck die plaatkant A. Answer To The Master: 1.44 HOOOO grijns van oor tot oor. Bassist ook lekker bezig trouwens, maar dat vind ik altijd een dooddoener, de bassist noemen als ie niet samenvalt met, eh alles, maar hoog aan de loopjes gaat. Nou, Overture dan nog, en als dat niet met akoestische gitaren begint (7 minuten nummer namelijk) And with this message that I bring to youuuu, the beacon of light to see you through... Sweet! Kan zo in Almost Famous Niet zo goed als die diepe afsluiter van Samson, maar dan nog. De laatste 6 nummers (van de 11) zijn eigenlijk allemaal goed. Nemen ze toch mooi revanche op zichzelf!

81. Samson - Shock Tactics

Zozo, dit spettert. Zou het soms een goede remaster zijn, kan haast niet missen. Heb meteen zin om Riding With The Angels opnieuw op te zetten. Lekkere (eenvoudige) riff, goede vocals. The Power! Oh fuck, het is brulboei Dickinson himself! Niet zo vreemd dat Maiden hem oppikte, hij is hier fenomenaal op dreef. Hij stond toen bekend als Bruce Bruce, wat nog debieler klinkt dan de bandnaam, maar goed die hond bestond nog niet en het was gewoon de achternaam van de bassist. (Soort Fleetwood Mac, al had de band dan Burr Samson moeten heten geloof ik) Leuke ritmische accentjes in Earth Mother. Ik zal wel in een emo-bui zijn, maar het wat hoger gezongen refrein van hetzelfde Earth Mother, it gets to me. Nice Girl is gewoon gezellie, krijg nu zin om dat proggy plaatje van Dio weer te luisteren, toch wat onderschat door ondergetekende, toch maar Onvermijdelijk van maken. Interessante quote van Dickinson op Wikipedia over zijn tijd bij Samson, alwaar ik ook leer dat Bruce Bruce klaarblijkelijk een Monty Python grap is, maar blijft 't stom vinden. "In my naivety I thought people who were in rock 'n' roll bands were great artists, and it was a huge shock to the system to realise that they weren't, that they didn't even aspire to be, really. Some of them did, maybe, but some of them, like Samson, were very frightened of the idea." Zo klinkt het alsof hij het maar stom vind en snel weg ging naar grotere en betere dingen, maar ik vind het eigenlijk wel sympathiek, de underdog enzo hè. Maar goed, terug naar de muziek. Blood Lust is wat te sloom, maar het gepiel in het ruimtelijke middenstuk is leuk. Pick up the tempo met Go To Hell. Ongetwijfeld het begin van de volgende plaatkant. Aardig, maar niets vergeleken met Bright Lights, een supernummer, met afstand het beste van de plaat. Prachtcombo van dubbele vocalen en gitaarlick in het refrein. Running faster than you! Het Hendrixiaanse Once Bitten is óók al goed, dit moet dan toch wel mijn favoriete NWOBM plaat aller tijden zijn. Het is pas in Grime Crime dat ik Dickinson wat vermoeiend vind worden. (Ben eigenlijk niet van Maiden en ja dit is beter dan alles wat ik van Iron Maiden heb gehoord, maar da's logisch) Snel door naar Communion de archetypische slotballade, wat akoestische snaren erbij. Now we can start the long way home.

80. Holocaust - The Nightcomers

Holocaust The Movie, zou dat bestaan? Ja dus, maar vreemd genoeg wel met aanhalingstekens. En je hebt natuurlijk ook nog de cultklassieker Cannibal Holocaust. Zou een band zich daarnaar vernoemd hebben? Nee, wel een ep van Necrophagia. Maar goed dit is een hoop gezwam om te zeggen dat Holocaust, de band dus, waarvan er volgens Wikipedia acht zijn, eigenlijk veel te softie klinkt voor hun naam. Het genre alleen al ("Progressive Heavy Metal") Een band die Holocaust heet moet black of death maken. Maar goed... Deze Schotten komen uit de New Wave of British Heavy Metal en klinken ook wel min of meer zo, al geeft het progressive al aan dat ze wel wat boven pubrock en motormuis-emblemen uitstijgen. Het gesoleer in Death Of Glory is bijvoorbeeld erg goed, gelaagd, hoe je het wil noemen. De zanger klinkt daar en overal (begin van Mavrock!) als een vijftienjarig Belgische knaap in een slechte punk- of Metallica-coverband. Hij zit wijselijk (maar toch 'n beetje jammer) achterin de mix verstopt. Ach ja, het gaat om de gitaren en die zijn ok. Het gave einde van Mavrock had wel in het midden mogen zitten als break. Heavy Metal Mania wordt vreemd genoeg ook al pas echt leuk in de laatste minuut.